Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Wiycie! Na katyjmusie we naszyj „Józefce” jedyn kapelónek pytô sie dziecek:
– Suchejcie łochyntole, rzyknijcie mi kielich wy znôcie... proroków?
Jorguś łod Bajcycki rzykô:
– Elijasz! Elijasz!
Gryfnie – pado kapelónek – a możno jesce jakigosik znôcie?
– Pistulka, na zicher Pistulka! – pado wartko Bercik ło Majzlinyj.
– Cóżeś ty synek łogup, filip ci sie we kyjza łozwyrtôł? Jaki Pistulka, co ty wynokwiôsz? – snerwowôł sie kapelónek.
– Jak to jaki Pistulka? Jak to jaki? Przeca łoba ze Elijaszym do kupy łamziyli na pich, chabiyli, raubrowali samtukej u nôs, prôwda? Richticzne proroki...
Nó, i sómy przi tych naszych rojbrach, takich jak dôwniyjszy Janosik abo taki ci tam Wilhelm Tell. Bo my tyż mieli naszych ślónskich, samtyjszych rabsików. Ja, na isto rabsików a niy jak to gorole gôdajóm: zbójników. Take rabsiki to byli chnet jak rodne cwilingry: Elijasz i Pistulka. Słyszôłech ci jesce łod mojigo staroszka, iże tyn côłki Pistulka, to ci miyszkôł rółzczasu u nôs we Królewskij Hucie, we familoku na Peterstraβe, znacy na ulicy św. Piotra. A kiej sam we Chorzowie bół Pistulka, to i musiôł ci przi niymu być i Elijasz. To musiało być kajsik kole piekôrza na tyj pyjtrowyj hulicy, możno wele sztreki, kierô terôzki cióngnie aże ku hulicy 3 Môja; a możno i kaj indzij, terôzki to już na isto niy ma take zôcne.
Nó, tóż trza zdziebko ło tych naszych rojbrach, rabsikach, kierzy wandrowali naobkoło: łod Dymbu, Bederowca, Wynzłowca, Siymianowic, Maciyjkowic, Chorzowa Starego, aże i do Bytónia, Logiewnik, Chebziô czy Lipin. Wszandy rojbrowali, wszandy cosik nazgobiyli, nó i beztóż niyrółz łónych zawarli do heresztu abo dôwali jakosik inkszô sztrofa. Jesce za staryj Polski, a możno i dôwnij łozprawiali taki fal ło Pistulce (a możno to bóło ło Elijaszu, niy spómna sie terôzki gynał?). A wszyjsko to bezmać bóła prôwda, bo jesce aże do drugij wojny miyszkôł ci we u nôs we Maciyjkowicach szucman, kierymu sie to przidarziło. Bóło ci to możno tak:
Starymu Pióntkowi, policajtowi we Starym Chorzowie kôzali ci zakludzić jednygo buksa, rabsika do gyrichtu we Królewskij Hucie. Idóm sie tak wrółz po lekuśku łod dzisiyjszyj Skłodowskij, Poznańskóm kole bany, gynał przi glajzach aże do tónelu pod beszóngym, bez kiery szło przyjńść na Hüttenstraβe (terôzki Metalowców), coby niyskorzij kole wanielickiego kościoła dójńść do terôźnij Katowickij. Tómpióm, deptajóm po lekuśku aże łorôz Pistulka gôdô do starego wachmajstra Pióntka:
– Panie wachmajter, a bydóm taki dobry i przyjndóm symnóm wrółz bez ta Miychowickô.
– A cóżeś to juzaś giździe wypokopiół Pistulka? – pytô sie policajt.
– Anó, pónie Pióntek, móm sam pôra ceskich i kciôłbych sie jakosik żymła i ku tymu kónsek wusztu lajstnóńć, bo głód móm jak sto diosków. Bydóm tyż łóni czowiykiym, panie wachmajster.
Stary Pióntek nic, ino smyczy go dalszij, bo przeca – jak to dôwnij gôdali – „dinst to jes dinst” i niy idzie dlô byle łochyntola robić cosik inakszij.
Nale Pistulka jamrowôł, wajôł podwiyl policajt Pióntek niy zmiynknół i dôł zwólô, coby łón sie ta żymła ze oplerkiym kupiół.
– Nó, tóż deptej wartko do tego składu, sprôw sie co ci potrza, a jô sam na cia doczkóm. Ino gibko, gibko!
Pistulka wlôz do sklepu. Niy ma go piyńć minut,śleciało śćwierć godziny, godzina a łochyntola jak niy bóło, tak niy ma. Znerwowôł sie Pióntek, wlazuje do sklepu i łod dźwiyrzy wrzescy do przedowaczki:
– Suchejcie ino, kaj jes tyn chop, kiery sam wlôz po żymła i kónsek wusztu?
– A, tyn chop, tyn szykowny karlus ze fusiskiym? Ja?
– Eźli szykowny, to niy powia, ale cheba tyn – pado Pióntek i kukô naobkoło.
– A, niy szukejcie panoczku! Łón ci wylôz jakiesik trzi śćwierci godziny tymu nazôd bez te dźwiyrze ze zadku.
– Ło ty giździe diosecki, ty pieronie, ty poszewo zatraconô, już jô cie chyca, dej sie pozór – napocznół wrzesceć stary policajt , ale co miôł zrobić? Pistulka mu razinku gryfnie pitnół, i tela.
Niy zetrwało pół roku i juzaś Pistulki policajty chyciyli i wrajziyli do heresztu. I juzaś trefiyło na starego Pióntka, coby go zakludziół do magistratu. I tak jak to bóło skorzij, idóm do kupy, ino terôzki inkszóm drógóm, kole piekôrza, tego ci przedowjynnego Kupnego we Maciyjkowicach. Pistulka juzaś napocznół fest stynkać, jamrować, iże mô głód i coby mu wachmajster dôł zwólô na to, coby sie wlôz do Kupnego po jakosik żymła lebo kołoczek. I juzaś, stary Pióntek niy dôł sie za tela prosić, puściół ci go bół, ale stanół sie we siyni łod placu.
– Terôzki mi tak wartko niy citniesz, łochyntolu sakramyncki – pomedikowôł stary policajt i czekô.
Doczkôł tak pół godziny, trzi śćwierci i juzaś wlazuje do sklepu. A tak jak łostatnióm razóm Pistulki we składzie niy ma.
– Kaj tyn gizd, co sam wlôz po bryjtka poszôł? – pytô sie piekarzowyj Pióntek.
– Anó, łón jakiesik pół godziny tymu nazôd sam tymi przednimi dźwiyrzami wylôz, bo gôdôł, co wy na niygo panie Pióntek festelnie niy poradzicie sie doczkać – pado baba łod Kupnego a chichrô sie jak nôjyntô.
– A to rabsik diosecki, a to łoszkliwiec – wargowôł Pióntek – tak ci mie zaś tukej łoszeredziół, juzaś mi pitnół. Nale jô cie yntlich zółwizół łapna, na zicher cie dopadna lómpie zatracóny, i tak by tak do heresztu cie zakludza, pierónie.
Nó, i juzaś niy zetrwało dwa tydnie aże tu stary Pióntek sóm na targu kole tego chorzowskigo szlachthałzu uwidziôł Pistulki i fas ci go za szkrawitel.
– Móm cie giździe diosecki! Już ty mi terôzki nikaj niy pitniesz. Idymy sztram zarôzki do magistrackigo gyrichtu.
– Nó, tóż sie wóm udało, panie wachmajster – pado Pistulka. Nale jô terôzki na isto móm głód, panie Pióntek i richtik musza, na gwôłt, chocia bele co, ale cosik wećkać, bo wóm na dródze padna – napocznół wajać Pistulka, i ku tymu jesce zaczón ślimtać, choby mały synecek.
– Ty mie sam za bozna niy bydziesz robiół! Jô sie niy dóm bez cia dalszij za bôlek ciś! – gôdô Pióntek i wlece go za tyn szkrawitel ze tego targu.
– Bydźcie dyć czowiekiym, panie wachmajster, jô wóm na isto nikaj już niy śmietna, jô ino jakisik pecynek chleba sie kupia i tela – wajôł, szkamrôł i fest labiydziół dalszij Pistulka.
– Znej giździe zatracóny moje chamskie serce – uholkôł sie stary Pióntek, bo bół ci to richtik dobry czowiek – ale cobyś juzaś mie niy wyszykowôł, to ty terôzki bydziesz sam, kole tego sztandu styrcôł, a jô sóm pójńda ci po tyn chlyb. Nó! Miarkujesz wszyjsko, coch pedziôł?
Nó, i poszôł stary wachmajster po chlyb a... Wy jak myślicie? Doczkôł na niygo Pistulka, lebo niy?
Wiycie? Ło tym Pistulce i Elijaszu mocka idzie sam łozprawiać, ale to możno inkszóm razóm, bo coby niy pedzieć, tela nikiej ło Janosiku sie niy gôdô łó nich a to skuli tego, że podwiyl łóne łoba jesce żyli, ludzie trzimali woda w gymbie i żôdyn tam po próżnicy niy faflôł, niy fandzolół. Bali i wteda, kiej już Pistólce łeb we Bytóniu uchlastli (bezmać tak bóło) jesce ci ludzie blank niy wierzyli i coby blank czegosik niy spaskudzić, dalszij wiela ło niym niy gôdali. A szło by mocka gôdać, bo jesce we Starym Chorzowie sóm niykierzy, co łod łojców lebo starzików roztomajte łozprôwki ło Elijaszu i Pistulce we zima, na łodwieczerz przi kozie, na zeslu przi żeleźniôku suchali i do dzisiôj boczóm.

_________________
Ojgyn z Pnioków