Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Kiejsik ci już braciki Jakub i Wilym Grimm napisali takŏ gryfnŏ bŏjka ło Jasiu i Małgosi, tela, co to przodzij niy bōła ci to na isto bŏjka dlŏ dziecek, ino powiadaczka dlŏ starych knakrōw ło modziokach, kiere wytargali do lasa, coby tam ździebko ze szpasym pobuksować, pozolycić i blank jim niy bōło skoro do sznupaniŏ za tym jednyn paprōciannym kwiŏtkiym i za tym, co już tak gryfnie kiejsik dŏwno napisŏł Jōn ze Czarnolasa we tyj jego wywołanyj „Pieśni świętojańskiej o Sobótce” :
„Tę nadzieję mam o tobie,
Że mię też masz za co sobie:
Ani wzgardzisz chucią moją
Ale mi ją oddasz swoją.”
Bo tyż tyn Hanys i ta jego Margot na isto mieli co inkszego we palicy a niy tyn modrawy kwiŏtek. Niyskorzij dziepiyro dociepli ta cŏłko heksa, kiero łōnych tam kciała upaść i wećkać w tyj chałupce ze kyjksōw na gryfnŏ wieczerzŏ. I tak tyż do powiarek wlazły te wiōnki, kiere dziołchy ciepali na woda, a jŏ tam niy za tela wiyrza, co ino szło ło kwiŏtkowane wiōnki.
Napocznōłech berać ło tych dwōch najduchach: ło Hanysku i ło tyj Margot. Ta bŏjka ło tych dwōch przeflancowŏł na naszŏ gŏdka Jan Brzechwa. I rzykna sam ino napoczniyńcie, a te, kiere rade majōm roztomajte bŏjki, niech posznupiōm bele kaj i cŏłkŏ jōm sie znŏjdōm i przeczytajōm. Werci sie !
„Posłuchajcie, oto bajka,
Stara bajka-samograjka,
Ale dla was, daję słowo
Wymyśliłem ją na nowo.”
Nale, kiej my już sōm przi tym Jasiu i Małgosi, to możno terŏzki jakisik wic ło szkolorzach, kierzy dziepiyro łod dwadziestego łōsmego bydōm łostatni dziyń tyrali do szuli.
Jaś i Małosia przikludziyli sie we łostatni dziyń szkoły do jejich Ōłmy. Prziszli, pokŏzali świadyctwa ze szkoły, bo możno kcieli cosik łod nij erbnōńć, a sam starka wajŏ, jamruje, iże jōm wszyjsko boli, iże jōm kostyry targajōm...
– Pewnikiym bydzie jutro ulicha, bydzie dyszcz nikiej sto dioskōw, bo mie tak te szłapy i grace targajōm – wajŏ starka.
– Starko, starecko... – gŏdajōm łoba łoroz. – To dyrdejcie jesce zarŏzki dzisiŏj do dochtora!
– A po jakiymu – dziwuje sie starka.
– Anō, bo my już jutro wykludzōmy sie kajsik daleko... na feryje!
Wiycie! Dochtor na gerijatriji przikŏzŏł przepisŏł starce, coby fyrtała na kole. Starka sie naumiała jejździć na tym kole i kiejsik wlazła na te koło i napoczła pyndalować bez wieś. Uwidziŏł to jeji ziyńcioszek i przelynkniōny wołŏ za tōm swojōm świekrōm:
– Hej, hej Starko! A kaj tyż to starko fyrtŏcie na tym kole?
– Anō, pyndaluja ku smyntŏrzowi!
– Dobra, dobra, a fto przismycy te koło nazŏd go chałpy?
Fajrant ze szkołōm, feryje, laba. Tela, co łojce i mamulki już dzisiŏj dyrgocōm, majōm zima na skōrze, co tyż to ta naszŏ ministyrka łod szulōw poradzi jesce do wrzyśnia wypokopić, wysztudiyrować, a kŏżdy dziyń idzie uwidzieć i usłyszeć we telewizyji, co knifōw mŏ ci łōna mocka a rechtory to bydōm musieli robić ? Kiejsik sie gŏdało ło tym kōniu trojańskim. Ło takim kōniu, ftory mocka ci dobrygo zbajstlowŏł, kiej zawarte w niym wojŏki wlejźli do tyj Troji. Tela, co ta naszŏ ministerka to niy ma taki koń trojański i beztōż niyftore to ci mianujōm jōm Rosynant, jak mianowŏła sie ta szkapa łod Don Kichota. I Wiycie, jŏ sam za tela niy moga gŏdać ło polityce, ale spōmniŏł mi sie jedyn taki fal, kiej chop (kajsik we mojich latach), pynzjōnista gŏdŏ do drugigo takigo knakra:
– Wiysz, jŏ bych kciŏł być szykowny, gryfny jak jaki ważny zwiōnzkowiec (bo przeca żŏdyn śnich już terŏzki we arbajtancugu niy tyrŏ), mieć łopowoga nikiej terŏźniyjszy partyjniŏk, plecyska i chody, choby poseł na Syjm tyj naszyj przenŏjświyntszyj RP i ku tymu jesce... żyć wiecznie! He, he... niy ma tak dobrze i beztōż jesce ino jakisik wic.
Jasiu i Małgosia zicli sie kole klopsztangi, już po tym łostatnij gloce we szkole, Małgosia wyjmła paket cygaretōw i dowo jedna Jasiowi.
– Zakurzisz sie?
– Niy. Ciepnōłech te diosecke cygarety... i to skuli zdrowiŏ.
– Jak to skuli zdrowiŏ?
– Anō, łōński tydziyń łojciec łapnōł mie, scŏpiōł ci mie na kurzyniu we haźliku i tak mi rzić zeprŏł, iże bez cŏłki tydziyń niy mōgech sie na nij siednōńć.
Nō, tōż bōło już ło tym nŏjdukszym dniu we roku, bōło ło świyntojōńskij nocy, bōło ło Jasiu i Małgosi, to możno terŏzki jesce na łostatek dwie sztrofki naszygo Jana Kochanowskiego skuplowane ze tōm Sobōtkōm:
„Tak dziewka, jako młodzieniec,
Nie proś mię nikt o mōj wieniec!
Samam go swą ręką wiła,
Sama go będę nosiła.
Dałam wczora taki drugi;
Będzie mi go żal czas długi;
Bo mię za raz pobrać dano,
Czego mi czynić nie miano.”
I terŏzki jesce mi sam gynał sztimuje. Bydymy mieli ta ci nŏjkrōtszŏ noc i nŏjdugszyjszy dziyń, znacy fajrować bydymy świyntego Jōna, bydymy mieli świyntojōńskŏ nocka na kierŏ, kiejsik za starego piyrwyj, modzioki niy poradziyli sie doczkać. I tukej mi gynał klapuje mi jedna gryfnŏ powiarka (tela co niy po naszymu):
„Gdy święty Jan łąkę kosi, byle baba deszcz uprosi”.

_________________
Ojgyn z Pnioków