Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyżź posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Jakech już kejsik sam gŏdŏł niydŏwno wlazła mi w grace ksiōnżka Billa Brysona „Śniadanie z kangurami” i jakech jōm czytŏł, toch miŏł take wrażyni, wymiarkowani, iże i mie sie kejsik przitrefiōło cosik kejby bohatyrzowi tego rōmanu.
Erna Drzistōń bōła mojōm nŏjstarszyjszōm znōmkōm, swojŏczkōm we Poznaniu, i to we dwiōch znŏczyniach tych słōwecek: bōła piyrszōm poznanōm bezy mie Poznaniŏczkōm, a ku tymu fest juz zwiykowanōm perzōłnōm. Trefiōłech ci jōm na sznapsimpryzie we 1982 roku, chocia już terŏzki blank niy bocza prziczyny skuli keryj ku mie podlazła na tyj balandze. Neści beztōż, iżech gryfnie ło naszym Ślónzeczku łozprawiŏł. Tak lebo inakszij skōńczōło sie na tym, iże wysłepali my pŏra sznapsōw we Hotylu Wielkopolska, a już na drugi dziyń pojechołech ku nij bankōm do jeji chałpy we dziylnicy Malta (Ostrów Tumski) na łobiŏd i kaj poznŏłech chnet cŏłkŏ jeji familijŏ. (nad Jyziōrym Strzeszyńskim, dziesiyńć kilomyjtrōw łod Poznaniŏ, kajsik driny we sośnicowym lesie.... abo... Kiekrz – osiedle administracyjne Poznania, na północno-zachodnim krańcu miasta. Położone nad Jeziorem Kierskim, posiada kilka ośrodków wypoczynkowych i żeglarskich. Zabudowa przeważnie jest jednorodzinna. Też może być Powidz, wieś w powiecie Słupeckim). Łōnyj dziecka, ftorych miała mocka, byli już majoryntne, i śniōm do kupy juz niy miyszkali, ale wiynkszōściōm zaziyrała ku mamulce, coby pogracać we kilszranku abo erbnōńć cosik łod nij. Bōła ci to familijŏwe keryj jŏ sōm rodbych sie wychowywŏł – szcysnŏ, ciepluśkŏ, ździebko szlamazelskŏ, ze gŏdkami zorty: „A kuknōłeś już do szrancku wele słodōw?”. Festelnie miŏłech rŏd ta cŏłkŏ Erna, libeźnŏ, frojndnŏ, szpasownŏ, starownŏ i bezpostrzydniŏ kobiyta.
Nawiōnzało sie miyndzy nami sroge kamractwo, chocia miało ci łōne ino taki koryspondyncyjny szimel. Erna nigdy niy bōła we Chorzowie, a jŏch jejździōł bez szesnŏście lŏt rōłz do roka. Ale ta Erna trzi, śtyry razy bez rok posywała mi duge, caubrownie dokōmyntne listecki, chnet jak libysbrify wyklupane na staryj, łozklekotanyj i łozmekrowanyj szrajbmaszinie. Czytanie łōnych mało kedy zajimała mi mynij niźli godzina. Jedna zajta łobjimała ci cŏłkŏ„galaktyka” tymatōw – dzieciynctwo kajsik na poznańskij wsi, fyjlery niyftorych politykerōw, brak szpanerstwa, co robiōm dziecka. Drugda dociepowała roztomajte kōnski ze tamesznych cajtōngōw, tak tyż wiela ze tego, co wiym i co miarkuja ze Poznaniŏ zawdziynczōm Ernie.
Miŏłech ci festelnie rŏd te brify. Same ino to, iżech uwidziŏł kuwerta ze Poznaniŏ miało ci dlō mie posmak niyzwykłōści a krōm tego Erna łopisŏwała ci wydarzyniŏ, ōnfale i doświadczyniŏ, kere byli dlō nij ajnfachowe, a dlō mie juzaś gyszpantnie egzoticzne: rajza bankōm ku Starymu Miastu, niyzwykłŏ i moc srogachnŏ hica bez lato. Niy poradza sie tego wyłōżyć, ale kciŏłech mieć to wszyjsko ło czym Erna pisała we mojim życiu, nale cobych niy musiŏł sie wyrzyknōńć mojigo.
Te brify byli zawdy radōśne i uciyszne, ale jedyn ze łostatnich wyrōżniŏł sie łosobliwie. Bōło to jakesik dwa lata przed tym, jak sie Ernie zemrziło. Dopŏd ci jōm herszlag nałōnczŏs roboty we jeji dziydzinie, jeji łobyjńściu.
We latach szejśdziesiōntych przikludziyła sie do starucnyj chałpy za miydzōm wele Erny jedna łōnyj kamratka. Cŏłkŏ familija chyciōła sie budowaniŏ nowyj, srogszyj chałpy. Rōłzczasu przijechali tam budowlańce, coby stŏwiać ta nowŏ chałpa. Erny cera miała wteda jakesik piyńć lŏt i jak to kŏżde wrazicke dzieciŏ interesiyrowała sie lŏtaninōm, uwijaczkōm za miydzōm. Fyrtała tam, zwyrtała sie wele tego bauplacu tak, aże na łostatku te arbajtery zrobiyli sie śnij swojij zorty maskōtka. Łozprawiali śniōm, dŏwali łōnyj drobne łobsztalōnki, posywali jōm po nŏpitki do sōmsiadōw, i na łostatek tydnia dali łōnyj farbistŏ kuwerta ze łodpłatōm, cŏłke dziesiyńć złociokōw.
Ta dziołszka ze glorijōm zaniysła gyhalt swojij mamulce, Ernie. Tak sie zadziwała a na łostatku forszlagowała tyj dziołszce, coby na drugi dziyń pōjńść do banku i wpłacić te pijōndze na szporkasa. Kasjyr tyż bōł pod wrażyniym i spytŏł sie ta dziołszka jak ci to tyż łōnyj udało sie zarobić tela pijyndzy.
– A budowałach w tym tydniu... chałpa. – łodrzykła ta srula ze powŏgōm.
– Jezderkusie! Prŏwdōm? – zawrzesknōł kasjyr. – A we tym tydniu tyż bydziesz dziołszka stŏwiała jakosik chałpa?
– Ja! Byda stŏwiała chałpa eźli yntlich prziwiezōm te zasrane cegły na bauplac.

_________________
Ojgyn z Pnioków