Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Nō, tōż mōmy łod miesiōnca wiesna, nale jakosik ci takŏ lichawŏ... abo mie sie tak ino zdo, iże dŏwnij, za mojich modych lŏt to ci dziepiyro bōła wiesna. Nō ja, starymu już inksze gupoty plōncnōm sie we palicy niźli modymu, chocia... kŏżdy chop na wiesna poradzi dostać fimla, prŏwda?
A mie... a mie łostatnio przilazujōm do palice same ino gupoty. Jużech miŏł pociepnōńć te cŏłke szkryflanie ło bele czym, ło bele kim, ale juzaś mie cosik łapło za szkrawitel, juzaś mi sie mocka rzecy pobelōntało we filipie i zicnōłech przi tyj mojij staryj tastaturze, i napocznōłech pō nij klepać choby ipta. Musza atoli szibnōńć sie jesce do czasu, kej mi pizło Abrahama.
Wiycie! Wszyjskich nŏs, chopōw (nō, baby tyż, ale gŏdōm ino łō nŏs, chopach) po Abrahamie przinŏleżałoby zawrzić kajsik we jakim moc snożnym, widnym budōnku, udostympniōnym bez nasze starowne „państwo”. Wiydlibychmy ci tam pomiyrny żywot, i wegetjyrōwalibychmy we spokojności. Mōglibychmy tam tyż czytać roztomajte rōmany, gawcyć sie sztyjc na telewizor, szpacyrować po łogrodzie, po gartneryji, grać fusbal (nō fto by jesce poradziōł tyrać za balym), a we niydziela nawiydzać niymocnych i łoddŏwać sie dziŏłalnōści charytatywnyj.
Snadnōm rzecōm, te łodosobniyni bōłoby po dobryj wōli. Dugość tych feryji znŏleżałaby na nŏs samych. Jednym stykłoby pŏrã miesiyncy ino, inkszym juzaś i dziesiyńć lŏt możno by bōło knap. Zakŏzanŏ bōłaby jednakowōż dożywōtniŏ ci tam bytność. Eźli idzie ło finansjyrōwanie, to przinŏleżałoby łobniżyć nōm ci wiyk pynzyjny ze szejśćdziesiōnt piyńć na nŏjwyżyj piyńćdziesiōnt lŏt, coby ze skorzyjszyj pynzyji – tyj modernyj a fest zwadliwyj „emerytury pomostowyj”, wele keryj je (a tak prŏwdm bōło) terŏzki (i to łod pŏruch już lŏt) mocka haji we Polsce – łōżić na bawiynie we łodosobniyniu. Po wyjńściu już ze takigo łostrzodka we łocałbrōwaniu, mōglibychmy łod wrotōw ciepnōńć sie we wirbel roboty, coby sfinansjyrōwać podane na nasze feryje, nastympnymu pokolyniu. Na isto rajcowne bōłoby ci to łozwiōnzanie, niyprŏwda?
Kej naukowce zainteresjyrōwali sie łostatnio szczyńściym, wszyjske do kupy miyniyli, co nŏjbarzij szczysnymi łokrysami we życiu czowieka sōm: modość i pynzyjŏ. Nō ale, te mōndroki pewnikiym swojigo podszukowaniŏ niy robiyli sam u nŏs na Ślōnsku, kaj możno nŏjwiyncyj je pynzjōnistōw (modych), ftorzi pierōnujōm jak sto dioskōw na swōj gyhalt.
Eźli idzie ło zgolymych karlusōw, sprawa je dosik bezpochybnŏ. Kej sie mŏ dwacet lŏt, trefiajōm nŏs same przijymne rzecy: zolyty, rōmanse i inksze cielite uciychy, słepanie piwa i gorzŏły, ranżyrowanie autokami abo motorcyklami i... ciepanie tortynsztiklami we wyntilatory nałōnczŏs kolyjnych impryzōw, jakich balangōw abo czego tam jesce. We przipŏdku pynzjōnistōw sprawa je barzij skōmplikōwanŏ.
Jedyn mōj kamrat łozprawiŏł mi łostatnio ło tym, jak ze swojōm babeczkōm i synkym wybrŏł sie na zapiōntek (he, he – weekend, abo szlustydziyń – jak to godajōm mōndroki) do zacisznygo, ustrōnnygo hotyliku. Wszyjsko ci bōło wspanialiste, podwiyl niy pokŏzała sie tam we tym hotylu srogŏ hormijŏ szpasownych, wrzeskliwych pynzjōnistōw (na zicher abo Miymcōw, abo Ynglynderōw). Już nałōnczŏs wieczerzy doszło do głōśnyj, ale to na cŏłki karpyntel, popijŏwy, kerŏ chnetki ci sie łobyrtała we srogŏ haja na tortynsztikle i inksze kyjksy. To ale bōła dziepiyro przigrowka. Kole drugij nad ranym tyn mōj przociel musiŏł wyfuknōńć we nachthymdzie i szlafmycy na siyń, coby poprosić balangujōncych pynzjōnistōw ło trzimanie pycholi, ło cichość we nocy. I niy śleciała jesce ani godzinka a łōn juzaś musiŏł interwyniōwać, wkrŏczać, kej jedna istno paniczka (kerŏ mōgła ci być jejigo mamulkōm) prōbowała pŏrōma świtniyńciōma wyłōmać dźwiyrza, za ftorymi jeji chop hersko pociskŏł, gziōł sie ze rōwnie zwiykowanōm frizjyrkōm. Nō ale, łostŏwmy juz ci na boku modziokōw i lyciwych staroszkōw.
Co fachmany, naukowce gŏdajōm ło piyńćdziesiyńciolytnich knakrach? Ło tych, kerym już piznōł Abraham? Anō padajōm, iże czowiek, znaczy sie chop, po Abrahamie ślatuje we takŏ ducka „psychicznŏ”. Ducka? Ło mōj ty Bożycku! Tōż to ci je mrōżōncŏ krew we żōłach duca, dziura bez zoli. Chop już ci po Abrahamie niy mŏ rŏd rōmansōw, rzŏdko sie swadźbi (kochŏ sie ze babōm), słepie już blank mało piwa (tak, jak na tyn przikłŏd jŏ), przenigdy niy ciepie jŏdłym przi tiszu. Żyje ci sie łograniczōny ze jednyj zajty bez niy dosik jesce majoryntne dziecka, a ze drugij strōny bez k’tymu – starych łojcōw. Łopiykuje sie dzieckōma, ale mŏ wyrzuty sumiyniŏ, iże niy poświyncŏ łōnym za tela czasu. Poniykedy spōminŏ tyn łoka mrzik, w kerym gryfnŏ hyjbama pokŏzała mu nowonarōdzōnygo synecka. Tak jak i wszyjskie chopy, miŏł wtynczŏs płaczki we ślypiach. Dziepiyro mocka niyskorzij spomiarkowŏł, co tak po prŏwdzie niy byli to płaczki uciychy. Iże łōn ino ślimtŏł, bo kciŏł citnōńć jak nŏjdalszij, niy łobziyrajōnc sie za sia. Niy zrobiōł tego, a już terŏzki je ci przeca za niyskoro na to. Na isto dyrgotŏ ino na sōm pomyślōnek, coby mōg stracić, zapochōnić kajś cŏłkŏ swoja familijŏ.
Snadnōm rzecōm niynŏwidzi słōwecka „odpowiedzialność”, ale czuje sie tak po prŏwdzie łodpowiydzialny za wszyjsko, bali i za to, za co we żŏdnym cufalu łodpowiydzialny być niy moge. A krōm tego – zarŏzki za winklym styrcy ta ŁŌNA... śmiyrtka. Ta, do ftoryj przibliżŏ nŏs na isto kŏżdy dych, kŏżdy tyż ci przeżyty na tyj ziymi dnioszek. Chop po Abrahamie mŏ ci tego wymiarkowanie. Umiyrŏ mu łojciec abo mamulka, kipujōm poleku łojce jejigo przocieli, a lecy kedy i jejigo richticzne kamraty. Na jejigo ślypiach łodgrowŏ ci sie taki niy do wystawiyniŏ szpektakel. Wieluch siōngŏ wtynczŏs po te wszyjske łoszkliwe „antydepresanty” i roztomajtŏ medicina na uholkanie. Niyftore, gupie jak fōnt kudeł, śniōm śniki ło blank inkszym życiu. Co za iptowate, fōłglowate marzyni!
Przeca niy idzie pociepnōńć włōsnygo życiŏ, niy ma na to dorady. Bali i take ci łodosobniynie, kajsik we jakisik szykownyj dziedzinie, niy ma przeca żŏdnym łosposaniym. To bōł ino taki szpas: ha, ha; marzyni upitwanyj palicy.
Nō ja, paniczki i panoczki: the show must go on! Szpektakel musi fyrtać dalszij! – jak gŏdajōm szauszpilery i nasze wybrańce nŏrodu na Wiejskij we Warszawie. Potrza dalszij łopatrować sie łojcami i piastować dziecka (łosobliwie te druge), i dziyrżić śmiyrtka na zdelka, coby bōł czas, iżby szło pitnōńć łōnyj spod łopaty. Trza sie tyż zawdy akuratnie łodżywiać, smycyć we swojim syrcu łopowoga i głōśno sie chichrać przinŏjmnij dwa razy kŏżdydziyń. Śmiych to cycha ludzi śmiŏłych i norymnych, bojōnczki nigdy sie niy chichrajōm. Niy ma co ślimtać, a eźli już, to ino kajsik łokrōm chałpy, kajsik we chowaniu. Potrza przić tyn swōj wōzyk, ta procnŏ kara dalszij, bez zglyndu na wszyjsko. Robić ze sia bozna i jak przodzij sie blamiyrōwać, i łostawić potrza tela słōszności łosobistyj, coby blank niy uśmiychać sie do gupielokōw; dobrze uważować dobrych a tych usmolōnych i złych – łōmijać jak nŏjszyrszym łobłōnkym. Wiyrzcie mi przŏciele, to na isto niy ma to take procne!
Jŏ ci to gynał miarkuja ale... eźli jŏ tyż tak wszyjsko jakech to pedziŏł robia? To już je ci blank inkszŏ bŏjka! Bo gŏdŏłech to wszyjsko ze łozrzywniyniym.... przeca pizło mi łōńskigo roka... siedymdziesiōnt lŏt!

_________________
Ojgyn z Pnioków