Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

To bōło jakosik bez zima. Kiołzdnōłech sie stopierōńsko sam na Krojcce i ze sakramynckim pierōnowaniym wkarowŏłech we chopa, łobleczōnego we taki szykownisty pelcmantel, hut i ze brōnotnōm aktyntaszōm w gracy.
– Wybŏczōm mi Łōni... ło sto pierōnōw! To ty Erich? Tela lŏt...
– A witej Ojgyn!
– Kajś ty sie sam straciōł chopie, u mie na Pniokach? Łożyniōłeś to sie yntlich? Dziecka jakesik już mŏsz?
– Ja Ojgyn, łobabiōłech sie ale... dziecek za pierōna niy kca mieć!
– A po jakiymu Erich, czamu?
– Anō, pōdź wlejzymy kajsik do szynku to ci powia.
Wlejźli my do moji zwykowyj kaczmy, Erich łobsztalowŏł laga (a co, stŏć go na to, dupny dyrechtor), zicli my kole hajcōnga i napocznōł łozprawiać:
– Wiysz moja starŏ poswała mie ci kesjik do zupermarkytu po sprawōnki. Nakupiōłech wszyjskigo jak przinŏleżi i – jak ci to tam majōm we zwyku – nafolowali mi to do roztomajtych nylōnbojtlōw, epōw. Bōło łōnych do kupy siedym abo łoziym, po pŏra kilo kōżdŏ. Coby je wszyjske wyjmnōńć ze auta, zebrać aktyntasza, coch jōm miŏł we robocie, zawrzić auto i dokulać sie do dźwiyrzy mojij siyni, wykŏzało sie wyzwaniym bezmała nad moje siyły. Alech sie dokwanckŏł, stanōłech przi dźwiyrzach i rzić kōminiŏrzowŏ blachōm łobitŏ. Ani siōngnōńć do dōmofōnu, ani klucy ze kabzi wyjmnōńć... mōgbych ci sie wetnōńć, iżech wyglōndŏł jak łostatni ciućmok i gramlała.
– Nō, chopie, i tak sie drugda moge przitrefić, iste, coś sprawōnki zrobiōł.
– Aaa, dej pokōj Ojgyn! Jakosik dźwignōłech rynka, naszpanowŏłech muskle... siōngnōłech zwōnka. Sto pierōnōw pikulikōw... żŏdnego niy ma we chałpie.
Przekłŏdŏłech nece z rynki do rynki i przekrŏczōłech chopie wszelijake barijyry bōlu łobrzinanych palcōw. Gorōnczkowo lewōm gracōm wyciōngech kluce i napocznōłech łotwiyrać dźwiyrze, kejech poczuł, iżech niy ma sam sōm. Blank za plecami pŏruch snopli z gracami w kabzach łod jakigosik czasu filowało na tyn mōj „survival”, na ta moja szkoła przetwaniŏ.
Miŏłech mazel, udało mi sie yntlich łozewrzić te dźwiyrze. Balansjyrōwŏłech. Jednōm szłapōm szperowŏłech dźwiyrze, coby sie niy zawrzili, a drugōm podpiyrŏłech te epy – ze mokrōm łod szwajsu fresōm ze gorōnczkowōm uwijaczkōm przekłŏdŏłech tasie, coby wyglajchować łobciōnżyni. Nō, istny cyrkus na kōłkach!
Nō, i yntlich bōłech fertig wlyjźć do siyni, chocia tak do łostatka niy bōłech pewny eźli mi sie to udŏ bez uszczyrbku dlŏ sprawōnkōw. Gracōw mojich blank jużech niy czuł. Kuknōłech na tych łochyntoli.
– Panoczku! A możno wŏs w czymsik spōmōc, co gizdy? – wycedziōłech nŏjbarzij jadōwicie jakech ino poradziōł.
– Nō, toś sie mōg napochać! – rzyknōłech kamratowi.
– E tam, mie już bōło wszyjsko jedno. Na tych iptowatych fresach łodmalowało sie zestarani. Jakesik abfale pomyślōnku zagōściyli we jejich palicach. Sztartli możno te ichnie szare kōmōrki. Fresulki sie świetlyli. I na łostatku jedyn śnich łobejzdrzŏł sie bez ramiy i rzyknōł:
– O kurde! Richtik panoczku... tam jesce jedyn nasz kamrat lyjzie, i kejbyście tak mōgli deczko jesce te dźwiyrze potrzimać...
Nō, ku...a mać! Jŏ takich gizdōw niy kca mieć i tela!

_________________
Ojgyn z Pnioków