Idzie to tyż posuchać na
www.ojgyn.blog.onet.plNō, tōż mōmy za trzi dni tyn nŏjgryfniyjszy miesiōnc, miesiōnc dlŏ przōniŏ, tyn blank mechniōny, pofyrtany i bamōntny miesiōnc mŏj za sia. I sam sztimuje mi gynał to, co nasz srogi poyta Kazimierz Przerwa Tetmajer poradziōł jesce we latach trzidziystych łōńskigo wiyku napisać:
„W tę cichą, senną, wonną noc majową
Czuję twe ręce ponad moją głową –
Słonią mi świat.”
Gryfne, pra? Niy idzie pedzieć, kŏżdy miesiōnc mŏ i dobre, i łoszkliwsze zajty, ale mŏj to je na isto blank inkszy. Ło latośnym fajrowaniu, ja, ja byli take, co we mŏju mocka fajrowali, ło mojikach, ło biŏłym i modrym flidrze, ło cześniach, ło blank świyżym grincojgu ani tyż ło tych szykownych dziołchach i zolytach niy byda już szkryflŏł, chocia mi je festelnie tynskno i ckni mi sie za tymi mŏjami, kere przefurgli mi fest kole kichola, iżech sie ani sōm razinku tego do łostatka niy spomiarkowŏł. Przeca i Wōm tyż tygodziyń za tydniym, miesiōnc za miesiōncym, rok za rokym prujōm, gzujōm choby fliger, a życie przeciykŏ, ciurlikŏ nikej woda bez cedzitko, miyndzy palcyskami. Nō ale, tak by tak pŏruch mōjōw niy idzie zaboczyć, na isto niy idzie przepōmnieć.
Bōł taki mŏj, kej Hitler bōł kaput (a mōj Łojciec prziszŏł nazŏd ze tego lagru, ze Ausschwitzu). Bōł ci tyż mŏj, kej Stanik Krōlak tak sie kacnōł, tak pogzuł przed sia, iże wygrŏł we krōtkich abcugach dziewiōnty „Wyścig Pokoju”. A wiela uciychy (i ku tymu szpasownyj łostudy) bōło, kej Polŏki we 1961 roku wklupali Ruskim we Warszawie 1 do nula we fusbalu. Zaś łod 1970r roku bez pŏra lŏt Polŏki (ze Richatym Szurkowskim i niy ino) dŏwali tak wszyjskim w dupa, aże sie kurzyło. Tyż we mŏju (we 75. roku) potajlowali ta naszŏ Polska na śtyrdziyści dziewiyńć kōnskōw. A zasik jedyn gizd –Turek Mehmet Ali Ağca tyż we mŏju prasknōł ze pistōłli naszygo Łojca Świyntygo (boczycie jake to bōło we cŏłkij Polsce ślimtanie i rzykanie? Chnet jak po tyj kwiytniowyj szejś lŏt tymu nazŏd katastrofie pod Smolyńskiym). Nō, mōgbych tak jesce mocka wyrachować, ale przeca kŏżdy snŏs mŏ tyż ci tam cosik przed sia.
We mŏju snadno sie u nŏs festelnie fajruje, chocia je jedyn taki dziyń bez kerego te cŏłkie nasze życie bōłoby bez cweku. Rozłajzi mi sie ło tyn „Dziyń Matki” (mielichmy go tyn tydziyń we szczwŏrtek do kupy ze Bożym Ciałym), kej kŏżdy musi ło swojij Mamulce boczyć, kej kŏżdy bali i stary pryk musiŏłby po klynczōncku te mamulkowe, zbakane rynce, te gorście łod praniŏ bez rojmatyka ształchniōne – kusikować. Bo przeca fto jak niy Mamulka sklapnyli nōm grace i naumieli do porzōndku rzykać „Aniyle Boży, strōżu mōj”? Fto tyrŏł we nocy po dochtora, kej chyciōła nŏs laksyra po habniyntych we farskim zegrōdku sztachlokach? Fto z rańca, kole połednia i na łodwieczerz rychtowŏł jŏdło, choby to ino bōła zupa ze teksa, ze papioka? A chocia i tam Mamulka niyrōłz chlastła bez rzić kopyściōm, abo jakōmsik lapōm, to przeca ino skuli tego, iże nōm przoła i kciała, coby my na ludzi wylejźli. A i tyż Mamulka poradziyli sie nŏjbarzij chichrać, kej sie łō Nij wice łozprawiało. I tu mi sie spōmniŏł taki jedyn dosik łoszkliwy:
– Mamulko, mamulko, kuknijcie ino wartko bez łokno – wrzescy taki gizdowaty łochyntol na cŏłki plac.
– A cōżeś to kciŏł, najduchu jedyn – łodwrzeskła ze łokna mamulka.
– Anō, nic, ino Bercik niy kciŏł wiyrzić, iżeście sōm mamulko świdrato!
Abo jesce jedyn ze inkszyj zorty:
– Prŏwda to mamulko, iże jŏdło je łod Pōnbōczka? – pytŏ synek.
– Prŏwda, na isto prŏwda synecku.
– A prŏwda to tyż, iże gyszynki wrażuje pod chojna Dzieciōntko?
– A dyć tyż prŏwda hopek.
– A pedzōm mi jesce eźli to je prŏwda, iże dziecka przipyrcy do dŏm boczōń?
– Ja, to tyż ci je prŏwda.
– Nō, to pedzōm mi mamulko ino, po jakego dioska trzimōmy we chałpie naszygo tatulka?
He, mŏj to tyż drugda Boże Ciało (latoś trefi 26 mŏja). Tela, co jŏ tam za wiela niy byda ło tym łozprawiŏł, bo sōm inksze, mōndrzyjsze, kere ciyngiym i we tym dioseckim „internecie” i sztyjc ci mie nawrŏcajōm, chocia same we jednyj gracy majōm krziż, a we drugij oksza, coby kŏżdygo, ftory inakszij jak łōne miarkuje, poradziyli by zarŏzki bez łeb prasknōńć. Znŏcie przeca wiela, mocka takich, pra?
A kej tak my sam sōm przi tym mŏju, to mie sie spōmnieli razinku sztrofki takigo gryfcoka Wiktora Gomulickiego:
„Majowych zmroków
Minął szał...
Wicher z obłoków
Krasę zwiał.
Stroją się drzewa
W srebrną kiść,
Momento śpiewa
Uschły liść...
Ci, co z zachwytu
Mdleli wraz,
Gdy drżał u szczyru
Świateł las –
Ciepłych na jesień
Strzegąc gniazd
Szydzą z uniesień,
Róż i gwiazd.”
Jakech już pedziŏł, mōmy za trzi dni tyn mŏj forbaj. Tyn ci to szykownisty, sztramski, nŏjgryfniyjszy i nŏjszwarniyjszy miesiōnc we roku, kerego bali i nasze rajce lebo posły niy poradzōm pobulić. Natynczŏs przeca wszyjsko ci zaczynŏ kwiść, i cześnie, i flider, nō i dyć kasztōńce. Kej ci już te kasztōńce majōm galantne kwiŏtki, to szkolorze już sie rychtujōm do rajfprifōnga, znaczy do matury. Po tych wszyjskich „resztrukturyzacyjach” i „modernizacyjach”, kerych bez łostatnie piytnŏście lŏt bōło tela, co tego by niy poradziōło wrōłz poskłŏdać i sto amerikańskich stolŏrzy. A rechtorōm tyż ci skuli tego łostatek szkocin ze łeba wylatuje, co te cŏłke ministry bez te łostatnie lata, a i do dzisiŏj poradzōm przijńść ło rozum.
Nale, jŏ sie tam ło to niy musza już starać, bo mōm ci to wszyjsko za sia i niy moja to utropa czy to na bezrok cŏłkym pochytajōm i eźli dziecka spokopiōm ta matymatika. Niy byda tyż inkszym to przciepowŏł, chocia tu mi sie terŏzki spōmnioł juzaś jedyn taki wic:
Szlus, fertik tego szkolnygo roku; do rechtōrki przilazuje taki jedyn najduch i pado:
– Panie rechtōrko, moja mamulka dali wŏs piyknie pozdrowić i na gyszynk za ta cŏłkŏ flyjga i utropa symnōm posywajōm wōm tego szykownistego, srogigo hyndyka.
– Nō, to piyknie i rzyknij mamulce, co jŏ je festelnie rŏd, iże łōni blank niy pożałowali takigo gryfnego i masnego pultoka dlō mie.
– Wiycie, panie rechtorze, nŏjprzodzij to matula i mieli jankor, ale kej go nasz Burek chyciōł za chyrtōń i go harnōł, i do imyntu zagryz, to ci sie bali i fest uradowała, co go wōm moge gyszynknōńć.
Nale, tyn gryfny mŏj to i kōmunije, i kōmuniōłnfajery. Dŏwnij to kŏżdy bajtel dostowŏł łod potkōw abo buksiok abo koło i ku tymu trocha maszketōw. Terŏzki to ino kōmputry, knipsaparaty i rolery. Ha, ha, i jesce niyftorym bajtlōm to łojce dŏwali wyprościć dakle, blank je wyszpanować, coby niy łodstŏwali łod palicy nikej to niyftore majōm. Boczycie jak za dŏwnego piyrwyj my na takich rolerach ze kuglagrōw z kŏżdyj bele jakij gōrki sjyżdżali aże sie lecy kedy musiało rziciōm brymzować. I ta moda terŏzki sie wrŏcŏ, ino iże terŏzicki to sōm take te rolery galantne ze cōłkimi bajerōma, fankōma, brymzōma i co tam ino jesce. Nō, i te kōmuniōłnfajery.
Dŏwnij to wszyjsko sie rychtowało dōma a ino łojce i ujki dŏwali pozōr, iże bōnto brałza je dlŏ bajtli, a te biŏłe zeltry dlŏ łojcōw. Latoś bōł ci u nŏs blank inkszy fal. Cŏłko srogachnŏ familijŏ Gmyrkōw lajstła swojimu synkowi fajer we szynku. Łobsztalowali sie tam jŏdło, ōłber je przismyczōł i już mieli dzioć, kiej łorŏz Gmyrcyno przikŏzała sztram nŏjprzodzij porzykać.
– Jezderkusie! Mamulko! – wrzescy jeji synek – przeca my za to płacymy, to po co mōmy rzykać do Pōnbōczka, iże nōm dŏł te jŏdło?
I tak ci to terŏzki je, iże za to, za co sie buli, niy potrza nikandy dankować. Pra?
Wiycie! Lōńsko niydziela wrŏcŏ sie nazŏd ze tego zupermarkytu jedyn ze mojich kamratōw-pynzjonistōw i gŏdŏ nōm sam we szynku:
– Eee, wiycie chopy, bocza, pamiyntōm kejech jesce bōł smarkaty, mamulka dali mi piyńć złociokōw, cobych zrobiōł sprawōnki, a jŏ prziszŏł nazŏd do dōm ze pŏłnōm tasiōm; wuszt, kyjza, chlyb, marmelada... a terŏzki, to co?... wszandy zdrzadła, kamery... nic niy idzie zebrać... poradzicie sie to forsztelować?
Chocia, chocia, kuknōłech do mojich tam roztomajtych szkryflołōw i żech ci driny wysznupŏł, co tyż we mŏju (piytnŏstego) we piyńćdziesiōntym roku na fest zasztopowali dŏwniyjszy, jesce blank przedwojynny Związek Harcerstwa Polskiego i przemianowali to na OH, Organizacja Harcerska, kerŏ miała ci być łochrōnkōm dlŏ takigo łoszkliwego ZMP. Dugo to ale niy zetrwało, bo już we piyńćdziesiōntym szōstym mieli my juzaś nazŏd te ZHP, kere brało szimel ze ynglickich skautōw Roberta Stephensona Smyth Baden-Powella, lorda Baden-Powella. Jŏ tyż ci przi tych harcerzykach (łodszkliwce gŏdali: hajocikach, ale to niy ta samo zorta, ftorŏ łostała we ludziach jesce łod wojny) bōł dobre pŏra lŏt i na łostatek miŏłech ci gryfnŏ „drużyna zuchow”. Niy byda sie sam asiōł, ale bōłech wtynczŏs nŏjmodzszym „drużynowym” we Polsce. Zetrwało te gryfne harcerstwo pŏra lōt i juzaś te tam we Warszawie kŏzali dziecka metlać fōrt we polityka, i dołech sie beztōż tyż z tym pokōj, bo jŏ rŏd miŏł dziecka, jejich uciycha, jejich gracki i to co mieli rade na te nasze „zbiōrki” do „siedymnŏstki” przilazować ale niy, coby jim kyjza ze filipa bajstlować. To już ci je ale blank inkszŏ bŏjka i możno kiej indzij wiyncyj ło tym byda gŏdŏł? A przi tym mŏju juzaś mi sie cosik gryfnego spōmniało, coby ino sztyjc niy wynokwiać. Wiycie, bōł srogi mōndrok Miłosz Kotarbiński (pizło mu gynał dziewiyńćdziesiōnt lŏt kej mu sie zemrziło), kery niy pisŏł za tela sztrofek, bo bōł to malyrz i rysownik (a ku tymu jesce łojciec Tadeusza Kotarbińskiego, naszygo polskigo nŏjbarzij wywołanygo filozofa), ftory ale takie ci gryfniste sztrofki ło mŏju tyż kejsik bōł napisŏł:
„W cichy wieczór, noc majową
W dal po rosie piosnka drga,
Serce słyszy każde słowo,
Każdą nutkę dobrze zna...
Zawsze nam na nowo
Koi duszę cisza ta.”
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
