Świętochłowice - Forum bez polityki

Nō, ale wiesna to tyż dlo naszych babeczek mocka roboty. Łokna trza wypucować, gardiny wyprać i naszpanować (nō, dŏwnij, terŏzki sie już łōnych niy szpanuje). I co sam wiela gŏdać. Przi tymu tyż chopy mogōm mieć deczko uciechy. U mie we familoku miyszkŏ jedna, jesce festelnie wizgyrnŏ gdowa. Ida sie tak kejsik drōgōm na szpacyr a sam ci łōna na piyrszym sztoku łokna glancuje. A iże u nŏs sōm na isto srogie te łokna, musiała ci łōn wkletrować sie na na fynsterbret i festelnie sie sztreknōńć, coby do wiyrchniego łokna dostała. Tak ci bōła tōm robotōm zajyntŏ, tak ci tymi hadrami majtała, iże blank niy spokopiyła, co na dole dosik pŏra chopōw chnet by ci sie szłapy połōmali kej sie tak na wiyrch gawcywli i niy dŏwali pozōr kaj lyjzōm. Bo chop to już mŏ do sia, iże zawdy sie za cudzymi babami gawcy.
Spytŏ sie fto po jakiymu tela gŏdōm ło dziołchach, frelach, nale i ło babach, tych wydanych eli samotnych? Anō, bo to ta akuratnie wiesna. I chocia ślypia już niy te, such tyż już ci jakisik słabszyjszy, nale pragliwość we czowieku łostała. Bo łod zawdy gŏdali przi wieśnie nasze staroszki:
„I wiesna by tak niy smakowała,
Kejby przodzij zimy niy bōło!”
Nō, bo ze boczōniōma to tyż je tak, iże co modzioki bez lato napochali, to terŏzki na wiesna sie uplōncnie... ino mi sam niy tuplikujcie, co to te dziecka bydōm skuli tyj „familiji 500+! Coby sam niy berać ło polityce, tóż jedyn wic:
Dwa boczōnie ze Afriki locōm sam dō nŏs, do Polski i gawcōm sie na odrzutowy fliger w lufcie. Jedyn tak gawcy, medikuje i gŏdŏ do tego drugigo:
– Nale ci tyn fliger wartko leci, pra?
– Niy ma sie co dziwać, kejby tobie sie dupa pŏlōła, to tyż byś tak gibko furgŏł!
Nie ma co prziganiać modziŏkōm, nō, starucnym tyż, bo ci przeca wszyjsko we tyj przirodzie ta wiesna czuje i wōniŏ. Przeca już łod zawdy nasze starziki gŏdali, co
„We marcu koty, w kwiytniu psy a... we mŏju MY”.
I tak ci to je. Wszyjsko sie fyrto wele tych babsko-chopskich mecyjōw. A jak Wy myślicie, co tyż to medikuje kurzica, kerŏ po placu gōni kokot? Ano, myśli tak:
– Majtna jesce jedna rōndka naobkoło placu, coby tyn kokot niy myślŏł, iżech je ci takŏ letko!
Nō, mōmy ta wiesna na cŏłki karpyntel. Dziołchy sie corŏz barzij poseblykane. Przeca terŏzki bali i stare baby łamżōm ze sagimi pympkōma, chocia tyn zimowy, poświōntyczny fet wszyjsko na wiyrch wyciskŏ. Niyjedna mŏ biyda wetkać sie we te szaty, kere sie łōńskigo roka lajstła, na kere łoszwabiōła swojigo roztomiłego chopecka, i im takŏ mamzela starszŏ, tym krōtsze kecki nosi, choby i szłapy miała jak take sztōmple na grubie.
Wiycie, bōłech ci kejsik ze mojōm Haźbiytkōm na Kubie. Zbajstlowali my sie gryfne lato we grudniu. Wszyjsko ci mi sie tam zdało, wszyjsko podobało. I palmy, i krokodile, i balanga we tyj ichnij „Tropicanie”, jŏdło i te wszyjski miszōngi, te nŏpitki na rumie, dupne cigara, nale nŏjbarzij to te ichnie dziołchy. Ludzie, kej sie czowiek kuknōł na te szokuladowe fresy, szokuladowe giyry, szokuladowe (nō, wy chopy wiycie, a jŏ miarkuha) a wszyjske dziołchy, i niy ino dziołchy, ciyngiym łoblykali ino te „mini”. Nale, to niy skuli mōłdy, ino ze szporobliwości, bo kŏżdŏ dziołcha na Kubie dostŏwała i no myjter sztofu. I beztōż czym kero miała rubszy zadek, rubsze szłapy, tym krōtsze nosiyła spōdnice... i to ci już niy bōło take szpasowne. Bo te rube giyry to nŏs chopōw po ślypiach prali. Bo rzyknijcie mi ino po jakymu chopy fōrt sie gawcōm na babske szłapy? Anō, to skuli starzikowyj powiarki:
„Jake glajzy, taki banhof”, pra?
Mōgbych tak jesce dugo ło tyj wieśnie sam łozprawiać nale ino mi żŏl pōłrzitki ściskŏ, co tela gryfnych wiesiynnych zwykōw, bez ta gōniynie, bez ta utropa ło robota, ło betki i jŏdło dlŏ dziecek, przepōminŏ sie te szykowne, niy ino nasze ślōnske, zwyki. Ludziska sie take łoszkliwe dlŏ sia zrobiyli, jedyn drugimu hilfy niy do, blank ło swojich korzyniach niy boczy, tak, iże prawie miŏł malyrz, rzyźbiŏrz, gŏwyndziŏrz i wigyjc ze Wisły Paweł Lazar, kery już pŏra lŏt tymu nazŏd napisŏł takŏ sztrofka:
„Nŏrōd ganc zbzikowŏł, na nic niy mŏ czasu,
Ani robić w polu, ani iś do lasu.
Nałokoło widzisz starych, modych, dzieci
Jak na skrynt karczyska, kŏżdy kansi leci.
Pomału chłop z babōm, w tym chrōmskim pośpiychu,
Niy bydōm mieć czasu, w nocy robić grzychu!!!”
Nale, ludzie niy tropcie sie, napocznijcie sie śmiŏć do sia, gryfnie gŏdać a niy wyrceć na sia jak rōłtwajlery, przeca mōmy wiesna cŏłkim pyskym, i na isto bydzie lepszij (chocia łoszkliwce gŏdajōm fōrt, iże dobrze to już bōło i styknie).
A jŏ tak pomaluśku przyjnda sie jutro na szachta za „Jōzefka”, abo tam aże pod Logiewniki, lebo na „Liga”, coby posznupać, kere kwiŏtki już przekwitli (jak narcizle abo mercbechery) a kere dziepiyro terŏzki we mŏju bydōm kwiść. Wszelijake: majglokle, magnōlie, mlyce, dmuchawce, tulpy, siyrotki i wiela, wiela inkszych, kerych jŏ już niy poradza wymianować. Kejsik to bych poszŏł do Panaziyntowego Parku Ślónskigo nale terŏzki, chociach niy taki ślimŏk, mōm ździebko strachu. Bo tam czy wiesna, czy lato, zōłwizōł idzie po fresie nachytać tak, iże ani dwatydniowom szkucinōm kalniokōw przikryć niy lza, niy pōjńdzie. A mie ci sie belōnce po palicy (po jakymu przi tym mŏju?), iże ani sie czowiek niy łobejzdrzŏł a sam kans życiô śleciŏł i ani tyż sie niy pozdoł, jak na pukel fukło cŏłke siedymdziesint lŏt. Bół kejsik gryfny piosynkŏrz, keregŏch miŏł festelnie rŏd suchać – Czesław Niemen. Śpiywŏł łōn ci gryfnô śpiywka we keryj byli szykowne słōwecka, co mi sam terôzki na zicher klapujōm:
„Choć czas jak rzeka jak rzeka płynie,
unosząc w przeszłość tamte dni...”
Ja, tyn nasz czŏs richtik przeciyko miyndzy palcyskami jak ta woda w rzyce, we jakisik głymboczynie. Wiycie, jak sie tak gynał powrōżyć, to czowiek dziepiyro na stare lata poradzi gynał i do łostatka zmiarkować, jak to czŏs inakszij tyrŏ kej sie mô siedymdziesiōnt lŏt a jak ślatuje kej sie je śpikolym, smarkatym synkiym, co sie niy trôpi ło to, iże jutro je nowy dziyń i czowiek je juzaś ło jedyn dziónek starszyjszy. Eli wtynczŏs, we tych modych latach czowiek poradzi sie wystawić, iże czas na nŏs niy doczkŏ, ino wartko pruje do przodku a my, a jŏ, niy poradza za niym zdōnżyć.

_________________
Ojgyn z Pnioków