Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Côłkie nasze życie, to jes takô srogo czôrnô dziura, do kieryj ślatujóm wszyjskie minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiónce, kiere tracymy na wszyjsko, co mało ważne, na roztopiyrzanie sie, na gónitwa za betkóma. Jes to na isto czôs, kiery my utónkali we haźliku, i jesce niy spuściyli wody. A niyskorzij ino łostowajóm srogie dziury we filipie – jak to angyjbery gôdajóm – „zaniki pamięci” lebo przikludzi sie ta diosecko sklerółza.
Bo na isto możno to i prôwda, iże los, życie zawiyrô nóm przed sznupóm jedne dźwiyrze, coby zarôzki juzaś łozewrzić druge. Tela, co nôjgorszy jes wtynczôs tyn diosecki przecióng, prôwda?
I możno skuli tego co łóński tydziyń bóła żadnô pogoda, a możno skuli tego, co już wiym, iże na żôdyn tam kulig, podwiyl co, sie niy wykludza, a możno beztóż, iże mie juzaś hercklekoty chyciyli, ciyngiym mi sie we gowie belóncóm take sztrofki, Krakowiôka, bo Krakowiôka, ale móndrygo karlusa – Andrzeja Sikorowskiego:
„Ale to już było i nie wróci więcej,
I choć tyle się zdarzyło,
To do przodu się wyrywa głupie serce.
Ale to już było, znikło gdzieś za nami.
Choć w papierach lat przybyło,
To naprawdę wciąż jesteśmy tacy sami.
Ino podwiyl cowiek mody, to sie do zadku niyrôd łobziyrô, niyrôd kukô. Bo i po co, po jakiego grziba gawcyć na to, co sie tak kajsik, kiejsik popśniyło, co sie niy richtik zmachlowało, co ze graców citło, nikiej wygrano we totka, na kierô cowiek ciyngiym rachuje, a Pónbóczek tym rómplym tak melô, że zawdy ino inksze ci majóm fart.
Tela jesce ino rzykna, iże – jak gôdôł jedyn festelnie móndry kapelónek – nasz Pónbóczek mô na isto szyrsze rynkowy niźli jakisik krakowski biskup, tela ino, co niy ciyrpi, coby mu jakiesik łochyntole w te rynkowy kukali co tyż Łón w nich ludziskóm zrychtowôł.
Nale, takech sam przodzij jamrowôł, wajôł, chocia cowiek miôł, lebo jesce mô takich kole siebie, kierzy zawdy łó niym medikujóm, kierzy jak poradzóm, tak flyjgujóm, kierzy razinku możno i barzij przajóm łod Łojców. Bo możno Łojce we tyj côłkij utropie, uwijaniu sie, coby we chałpie nicego niy bóło knap, coby i na jôdło, i na płat, i na łobleczynie stykło, niy zawdy majóm czas i przileżytość pokôzać swoji przónie.
Mómy styczyń (jak to kiejsik gôdali – radośnik), zima, rółz gorszô, rółz lepszyjszô, ale zawdy to mynij słóńca, wczas ćma. Wszyjskie spóminajom łod samych Godów Dziecióntko, Przenôjświyntszô Paniynka i Józefa, nó, ta ci Świyntô Familijô. Nale, do kupy Śniymi trza boczyć jesce ło świyntyj Annie i świyntym Joachimie, ło jejich Starzikach. Ja, na beztydziyń mało fto ło Nich boczy, ale sam, kole nôs, zawdy blisko sóm nasze Starki i Starziki, kiere za dwa, i za trzi dni bydóm mieli swój fajer. Rzyknijcie same, coby to niyftore familije bez tych Starzików robiyli. Przeca Łóni sóm, a tak na isto, choby jich niy bóło. Bo Łóni nigdy niy zawôdzajóm, nigdy niy szterujóm, ale zawdy sóm, kiej Jich richtik potrza.
A my wszyjskie, czy zawdy Jich widzymy, eźli boczymy czy Jim tyż cosik niy trza, czy jich niy chytô jakosik niymoc, ło kieryj nigdy rade niy gôdajóm, coby nôs niy tropić. Niy jedna starka abo Starzik niy pójńdóm do japtyki po swoji medikamynta, bo możno te pôra złocioków trza na szczewiki dlô wnuka, na heft do szkoły abo na jôdło, na kiere łojcóm geltaku lebo zasiyłku ze OPS-u niy styknie. I Łóni nigdy, i nikandy niy wajajóm, niy jamrujóm a przi rzykaniu, przi różańcu na łodwieczerz skapnie ino jakosik płaczka po posmôrszczanych licach, ino tak, coby żôdyn tego niy uwidziôł. Starziki, Staroszki wiela przeżyli na tym niy nôjgryfniyjszym ze światów, wiela mogóm pedzieć, wiela naumieć. Nale, cy my tak na isto bez ta kôżdydniowô utropa kcymy Jejich suchać? Nóm sie zdô, iże same poradzymy wszyjsko zrychtować, a to na isto niy ma prôwda. Nóm trza Jejich przóniô, Jejich górzkich drugda słówecek, kiere gôdajóm niy dlô łostudy, ino coby my niy robiyli fyjlerów, kiere Łóni już dôwno spokopiyli.
Czy my Jich na isto mómy we zocy, we reszpekcie? Cy za to wszyjsko, za to iże sóm – łopowożymy sie dać kusik na te posmôrszczane rynce, możno już ci niy take wizgyrne do roboty, ale kiere jesce poradzóm szykownie pohajać lepszij niźli Mamulka. Muszymy gynał ło jednym boczyć. Wszyjskie dziecka, i nasze, i cudze gawcóm, kukajóm na nôs, i łóne bydóm tyż take nikiej my dlô naszych Starzików. Niyftorym knap jes serca, abo i filipa na flyjga dlô tych, kierzy swoji żywobycie dló nôs łofiarowali (styknie kuknóńć do naszego lazarytu tam kaj ślegli te, co już kole siebie nic niy poradzóm zrobić), niyftore gôdajóm, co niy ma czasu. Nale to tak do łostatka niy ma prôwda. Dló NICH musi być czasu za tela, coby niy łostali same, blank same. Coby wnuki niy spóminali Starzików ino przi pynzyji. I niech to niy bydzie ino we tyn jedyn jedziny styczniowy, tyn radośnikowy dziyń! E.... tam... stary dziamdziała.

_________________
Ojgyn z Pnioków

To je najprawdziwszo prowda. Dziekuja i pozdrawiom!!!