Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Łod zawdy sam u nôs, na Górnym Ślónsku, byli Ślónzôki i Gorole. I kiejsik niy trza sie bóło tego gańbić, nó możno ino wtynczôs, kiej sam u nôs wszyjskim reskiyrowali te sztramskie chopy zeza Brynice. Za starego piyrwyj Ślónzôk poradziół sie po kamracku dogôdać ze Gorolym, i niy bóło z tego chaji. Niyskorzij prziszli take łoszkliwce, kierym sie ta naszô gôdka niy zdała i... napoczło sie. Richticzne Ślónzôki napoczli „mówić”, coby jejim żôdyn Gorol (a ku tymu prowajder, kiyrownik) do rzici niy naświtôł. I bóło ci tak szpasownie jak we takim wicu, kiery jôch już sam kiejsik prawiół:
– Panie majster, panie majster, jô by sie kciôł naumieć po ślónsku gôdać – pedziôł ci jedyn gorol swojimu majstrowi. – Jô bych tak prziszôł do wôs, a wy byście mie ździebko naumieli tyj waszyj gryfnyj gôdki.
– Nó, możno i sie czegosik łodymie naumisz, kiej sie ino bydziesz starôł – pado tyn majster. – Weź ino ze sia jakosik gryfnô halba i mogesz dzisiôj na wieczór do mie sie przikarycyć!
– Ja, jôch jes rôd, tela, tela... co, co to jes halba? – pytô sie tyn istny.
– Ja, môsz prawie! Co to jes halba na dwóch? ... Zebier ze sia côłki liter!!!
A dyciś jô wiym, co sam na uniwerzityjcie, kajsik na politechnice lebo we jesce inkszyj szuli wyższyjszyj, we robocie, we urzyndzie, we gyrichcie nie idzie gôdać, trza „mówić”, i to jes prôwda, i tak mô być. Nale po jakiymu, te co sóm samstónd, samtyjsze muszóm sie swojij gôdki gańbić, srómać sie, co gôdajóm nikiej jejich Starziki i Łojce? Przeca idzie gôdać, i kaj trza, „mówić”, pra? A to sóm na isto te korzyni, to po czym idzie sie kapnóńć, cy ftoś jes „ptôk”, „krzôk” eźli „pniôk”. Bo przeca i ze „ptôka”, znacy tego co przifurgnół ino na ździebko, tyż we trzecim pokolyniu moge być „krzôk” a i niyskorzij bali i „pniôk”. Tela, co trza kcieć, a niy ino sie asić, festelnie ajńbildować, herzić co tyn, kiery „mówi” to ci jes na isto cosik lepszyjszego łod tego co „gôdô”. A możno jes ci blank nałopach? Chocia, już terôzki we roztomajtych urzyndach pokôzali sie abcybildry ze napisym „Gôdómy po ślónsku!”. A we internecu furgo ci mocka roztomajtych sztrofek, kiere gynał ło tym gôdajóm, choby i ta jedna (inkszych niy byda sam rzykôł):
„Znów się pokłócił – zaś zrobiół chaja.
Kocham cię bardzo – mocka ci przaja.
Piękna dziewczyna to gryfnô frelka.
Lónty – ubranie, flaszka – butelka.
Dziadek to starzik, karlus to chłopak.
Ubrał odwrotnie – łoblyk nałopak.
Bizy to kancik, spodnie – galoty.
Franciszek – Francik, pipelok – motyl.
Ryma to katar, kara to taczka.
Pani za ladą to przedowaczka.
Ślubnô to żona, lauba – altanka,
A narzeczona to jes galanka.
Życzę ci szczęścia – winszuja piyknie.
Więcej nie trzeba – Bog zapłać, styknie.
Ślypia to oczy, kragel to kołnierz.
Wojôk bigluje – prasuje żołnierz.
Ubrał skarpety – łoblyk fuzekle.
Słoik z pokrywka to krauza z deklym.
Wyszedł w kaloszach – mô guminiôki.
Nieudacznicy – Co za boroki!
Łańcuch mu zleciał – śleciała mu keta.
Wziął papierosa – wzión cygareta.
W kredensie szklanka – glaska w byfyju.
Łyknął herbatki – szluknół sie tyju.
Witam serdecznie! – Szczyńść Boże wszyjskim!
Zaczął sie kłócić – Wypolół z pyskiym.
Alech sie uśmiôł! – Zrywałem boki!
Wszyscy są mili – Same Ślónzôki!”
Te gryfne sztrofki napisôł jedyn pierónym móndry kapelónek, kiery terôzki zicnół na blank we Stanach, a kiery tyż dugo niy poradziół spokopić po jakiymu Łón jes gorszy łod inkszych, ino skuli tego, co gôdô po naszymu.

_________________
Ojgyn z Pnioków