Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Nó, tóż mómy już łod dwióch tydni na isto wiesna. Kiejsik gôdali takô powiarka:
„I wiesna by nóm tak niy smakowała,
kiejby przodzij zimy niy bóło.”
Nale, mielichmy latoś jakosik zima samtukej u nôs? Blank, ale to blank zimy niy bóło. Ku tymu jesce i dyszcza tyż jakosik mało we lutym i marcu bóło, tak, iże te, co majóm gryfniste zegródki, tropiyli sie eźli jim cosik sie tam podarzi, cosik tam na tyj suchyj ziymi wyrośnie. I gryfnie prosiół mój kamrat Bogdan Dzierżawa (mianowany Utopkym) we takich sztrofkach:
„Polyj dyszczu, polyj
Mocka cie tu trzeba,
Bo jak niy polejesz,
To zabraknie chleba.
Yno zaś tak niy lyj
Choby fojermany,
Bo tyn biydny pampóń
Fest jest już "spłókany".
I Wiycie, Wy moje roztomiyłe suchôcze, zawdych wajôł, iże niy poradza znojść sztrofek po naszymu, po ślónsku. Terôzki znodech gryfnisty wierszyk, i zarôzki go Wóm tyż powia. Musza ale rzyknóńć, iże napisôł go mój kamrat ze Rudy Śl. Brónek Wątroba. Mianujóm sie te sztrofki: Kiej gyńsipympek.
„Kej gyńsipympek rozkwitô wiosnom
Kej mojik żółci łónki swym kwiyciym
Herske uczucia we sercach rosnóm
We dyszach fakla grzeje i świyci.

Frelki bez mantlów już w swoji krasie
Kajniykaj słonko chalo promykóm
Karlusom ździybko haltować trza sie
Dyć jak te cuda łominóńć blikym?

Jako natury prowu łopiyrać?
Ciała sóm gorke i dusze - wiym to
Mô szac na lipsta yno zazierać?
Ło świynty Jonie - som byś zaślimtoł!

Ech - lato idzie, ze nim spełniynie
Kupluje dusze, ciału folguje
Natura zdô sie dać jedne tchnienie
Kto pszôł, kto pszaje - to forszteluje.

Toż niy na darmo - pewnikym wiycie
Tako Ponboczek zocnie świat stworzył
Coby rodziło na nim sie życie -
Zawdy po zimie na nowo ożół.

Kej gyńsipympek wiosnóm rozkwitô
Kej mojik kwieciym zażółci łónki
Bociek w tym czasie dyć tyż zawitô
Na ciôsto życia wystyknie mółki.”
Nó ja, śniygotki, gynsipympi, mojiki, narcizle i co tam jesce napoczli kwiść, tóż tyż już na zicher wiesnóm wóniô, Prôwda?
Nale, tyż na wiesna jes tyż srogachnô utropa. Utropa ze wypolaniym trółwy i inkszego chaboziô. Toż to jes łod gryfnych kielanostuch lôt na isto jakosik zaraza. Jakisik gupielok kiejsik wypokopiół, co na takim spôlónym lepszij sie wszyjsko uplóncnie, lepszij urośnie. A to wszyjsko niy ma prôwda. Ino jak tym roztomajtym łochyntolóm, zgobnikóm to wyeklerować. Kaj sie idzie łod Piekôr, bez Świyrklaniec, a i u nos łod Logiywnik aże na nasze Pnioki, to wszandy sie smyndzi, kopci polóno trółwa. Łod tego ci sie mogóm i chałupy hajcnóńć, i – corôzki wiyncyj – roztomajte stromy i inksze krzôki, krze i hraści. A mie ci to richtik pieron szczylô, kiej widza roztomajtych najduchów ze sztracheclami, kierzy faklujóm, hajcujóm wszyjsko, co sie ino do podpôlić, rozżygać. A tam we tych stromach, we tych krzôkach, charpyńciach żyjóm przeca te wszyjskie nasze gryfne ptôszki, ploncnom sie hazoki i inkszô gadzina, kierych ta flama abo uwańdzi, abo jóm na zicher spôli. Ludziska! A dyć dejcie pozór! Przeca my niy sóm same na tym świecie. Inksze stworzyni tyż kce żyć!

_________________
Ojgyn z Pnioków