Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Nó, tóż mómy, bydymy mieli już łod szczwôrtku tyn nôjgryfniyjszy miesiónc we roku – môj. Na tyn môj to niy ino modzioki sie radujóm, ale i take stare knakry jak jô tyż jakosik tak inakszij na tyn nasz gryfny światek gawcóm. Spóminajóm sie mode lata... i Wiycie im czowiek jes starszyjszy, tym barzij boczy jak to dôwnij bywało. To już tyż ci wypokopiyli roztomajte móndroki na jakisik amerikóńskich uniwerzityjtach, iże po szejśćdziesióntce czowiek barzij boczy to, co sie dziôło śtyrdziyści, piyńdziesiónt lôt tymu nazôd a mynij to, co bóło wczorej. Spóminô mode lata a kiej trefi na dródze starô sómsiôdka, to niy poradzi zmiarkować kaj jóm mô wrajzić, skóndsi ci jóm znô?
Môj, miesiónc we kierym kasztóńce napoczynajóm kwiść (latoś mocka skorzij), miesiónc kiej już klara łostro napoczynô grzôć, miesiónc we kierym mode dziołchy, gryfne frele napoczynajóm sie piyknie seblykać (gorzij, kiej to robióm stare mamzele, kiere niy dali pozór wielaż jim sie fetu na basisku i półrzitkach nasztaplowało bez zima). Ze tymi to niyftorymi maśnicami, ramónbabami to jes tak, jak we takim starym wicu:
Jedna takô istnô, Truda jóm mianowali, wetła sie ze kamratkami, co wylejzie na plac przed familok blank sago. Uwidzieli jóm jeji dwie starszyjsze sómsiôdki.
– Eli by to bóła naszô Truda ze trzecigo sztoka?
– A toć, iże to łóna! Tela... coby ci łóna mógła sie tyn jeji klajd wybiglować!
Môj to tyż miesiónc we kierym szkolorze rychtujóm sie do tyj ichnij – bez pôra lôt wekslowanyj, „zmodyrnizowanyj” – matury. I juzaś bydóm chnet półtrora miesiónca sie nerwować eźli zdali, eźli niy, bo tela czasu trza rechtoróm, ekstra wywelowanym rechtoróm, na to, coby to wszyjsko, co te szkolorze naszkryflali łobadać, rugować. A jesce ku tymu ciepióm sie łóne, iże jim sie to niy werci i blank sie to niy gelduje. Bezmać za knap jim, niy za tela złocioków jim za to dôwajóm. Tela, co te modzioki niy sóm take gupieloki, sóm na tela zwyrtne, iże sie ze kamratami wykludzajóm na tyn czôs kajsik na Saksy lebo do inkszych ynglynderów, coby na rest jejich feryji pôra złocioków przidubnóńć.
Nale môj, to tyż jedna powiadaczka, kierô zawdy nasze starki ciyngiym gôdali i kôżdymu tuplikowali, iże:
„W marcu koty, we kwiytniu psy a we moju – my”.
Jô to ale tak medikuja, co to możno snami niy jes tak do łostatka blank prôwda. Bo przeca kiej przilazuje tyn môj, to czowiek ci sie robi taki barzij zgniyły, ciyngiym lyń go tropi a i jesce – możno ino takim starym jak jô – rojmatyka doskwiyrô, klapyty niy kcóm tak wartko tyrać a i ta plómpa tyż tak dopolić poradzi, iże sie czowiek zafucy, usiotô, choby jakosik damfmaszina nikiej na tyn swoj trzeci sztok sie już wklechce. To tak jak we tym blank starym wicu, kierych sam już możno gôdôł. Dwuch takich starych purtów, Erwin i Lyjo, zicło sie na bance kole takigo srogigo sztokowca, betóniôka. Tak sie bele co wrółz łozprawiajóm, spóminajóm aże łorôz jedyn śnich gôdô:
– Wiysz Erwin – rzóńdzi Lyjo – jô bych tak jesce kajsik poszôł na baby, tela, cobych niy musiôł za dugo zolycić ino tak ruk-cuk i coby bóła już baba we prykolu.
– Wiysz Lyjo, jô tam tyż już ło tym medikowôł... a znóm take dwie dziołchy, możno niy nôjmodsze, ale zawdy rade chopóm dôwajóm to, co ty wiysz a jô miarkuja.
– Niy godej, richtik znôsz take frele?
– A toć, iże znóm! Łóne bywajóm, pomiyszkujóm sam we tyj srogij chałupie na dziesióntym sztoku. Jô ino zarôzki bez tyn mój mobilniok glingna eźli sóm dóma i zarôzki sie tam zaklechtómy.
Erwin glingnół, dziołchy byli drużne i rade napytali sie Erwina i jejigo kamrata Lyjoka do sia. Nó, tóż te nasze zubry pokwanckali sie do tyj siyni kaj te rzitule miyszkali. Wlazujóm do siyni, idóm do tyj modernyj szoli, do tyj „windy” a sam przikrymplowanô szkartka:
„Awaria, winda bydzie fóngować dziepiyro za trzi dni”.
Ło sto pierónów – rzóńdzi Lyjo. – To co robiymy?
– Anó nic, deptómy piechty na wiyrch! – rzyknół Erwin.
– A jeżeś isty, iże łóne nóm dajóm i niy bydóm kcieli złocioków łod nôs ?
– Dajóm, dajóm! Czamy by niy mieli dać? Ino pódź wartko, uwinymy sie, coby niy musieli tak dugo doczkać na nôs.
Idóm tak idóm, aże na szczwôrtym sztoku Lyjo juzaś sie pytô:
– Te, Erwin a łóne richtik nóm dajóm, ja?
– Ja, ja, dajóm, wiym to na zicher ino deptej gibcij, deptej!
Kiej już byli na siódmym sztoku Lyjo juzaś niy dowo Erwinowi pokój:
– Wiysz, a niy szajsnymy my sie i łóne nóm niy dajóm?
– Jezderkusie, dej pokój! Kiej ci gôdóm, iże dajóm, to jużcić dajóm.
Kwanckajóm sie dalszij, cióngnóm sie tak jak smród po galotach, i tak już na tym samym dziesióntym sztoku Lyjo zmôchany, usiotany ledwa gôdô:
– A co... a co bydzie... a co bydzie.. kiej nóm richtik dajom ????

_________________
Ojgyn z Pnioków