Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Wiycie, już łod dugszego czasu znómy sie ze jednym istnym Maniusiym-Ukrainerym, srogim wigyjcym i kocyndrym. Śniym to richtik niy marni sie czasu (ani pijyndzy, mô sie rozumieć, kiej mu sie fóndnie jesce jakosik laga biyru ze sznapsym), bo zawdy mô cosik interesantnego do łopedzyniô. Tak tyż ci bóło łóński tydziyń, kiejech go trefiół wele mojigo szynku. Deptóm sie tak po lekuśku do „Breka” (moja starô we robocie, tóż tyż i czasu móm sporze) i łorôz widza go, ale zdô mi sie taki jakisik inkszy niźli zawdy. Miôł ci łón take fest zaślimtane łod cygaretowego smóndu i zbrónotniałe łod niymocnych leberków ślypia a ku tymu jesce, co niy dziwota, stopieróńsko zachrapociały głós. Zawdy we dobryj launie, dzisiej bół ci taki jakisik markotny a ku tymu smyntny i zachmulóny. Zicli my sie we sztyrzo (Maniuś, Hanzlik-taksiôrz, dedektiw Mónk i jô) przi tiszu na placu przed naszóm biyrsztubóm, szynkiyrka przijyna nasz łobsztalónek, wartko przismycóła po ladze biyru i po sznapsie dlô kôżdego i tyn Maniuś-Ukrainer – choby ino na to doczkôł – napoczynô swoja gôdka, ta swoja łozprôwka.
– Wiycie chopy, jôch sie na Ślónsk, do Chorzowa, przikludziół ino skuli roboty na grubie... i pomiyszkaniô...
– Niy gôdej, przikludziyła cie sam twoja babeczka we papyndeklowym pakycie, bo byś sie tam wele tyj ukraińskij abo biôloruskij szweli na zicher zmarniół, prziszôł blank na skapka. – wlôz mu we parada Hanzlik-taksiôrz.
– Dej mu pokój! Niych gôdô, łobejzdrzymy, co dzisiej wypokopi! – pedziôłech.
– Tam na tym schódzie bóło blank inakszij. – rzóńdziół dalszij Maniuś – Tam czowiek zawdy cosik łapnół we rzyce, we Bugu, wszyjske tameszne chopy raubszykowali, kôżdy snôs bół pytlokym i raubszykym... a kiej sie już cosik uszczelóło, jakosik dzikô świnia, lelynia abo chocia hazoka, to tyż zarôzki znôd sie i bimberek i... fajniście bóło... żôdnyj utropy...
– Ja, ja, jakeś sie wykludziół, to tam we tych twojich Kukurykach, to już blank nic niy łostało, ani fiszów we Bugu, ani hazoków, dzików, lelyni abo sorków....
– Bakołech bez dwadzieścia piyńć lôt na tyj mojij grubie i wielach nigdy niy medikowôł. Bóła przileżitość (wypłata abo forszus), to sie cosik luchło, czowiek poszôł moreśnie do dóm i tela.
– A co? Terôzki na pynzyji môsz inakszij? – pytóm sie go opaternie.
– Ja! Terôzki to sie symie zrobiół bergsztajger, taki, wiycie chopy, alpinista lebo himalajista...Na starość mi to prziszło...
– Niy fandzol chopie, jakô to tam u cia starość, jaki to tam ze cia zwiykowany chop? – spytôł sie Maniusia nasz szynkowy dedektiw.
– Ja, chopie , starość... starość napoczynô sie chopy wtynczôs, kiej już blank niy poradzymy łoszpluchtać swojich szłapów we ausgusie, prôwda?
– Dobra! Tóż gôdej jaki to ze cia alpinista. – rzyknół Hanzlik-taksiôrz.
– Nó, to bóło tak. – napocznół rzóńdzić Maniuś po drugij ladze biyru. – Spichli my sie we pôruch, starych berkmónów, we szynku i napralichmy sie jak belówy. Jakosik żech sie dokulwitôł ku mojij chałpie, a wiycie przecamć, iże miyszkóm na dwanôstym sztoku i zawdy po gorzôle przitrefiô mi sie, co winda u mie niy fónguje. Nó, króm tego tyż, łod czasu jakech ustôł bakać na grubie stopieróńsko niy móm rôd wlazować do szoli (łostało mi to po tym jak kejsik na mojij grubie zahaltowôł perzółnynaufcug na piyńciuset myjtrach i bez pôra godzin ani w góra, ani w dół...). Tóż tyż wlazuja do siyni i napoczynajóm sie dló mie... dló mie... te srogachne Himalaje...
– Co ty sam nóm fandzolisz? Jake Himalaje? – spytalichmy wszyjske wrółz.
– Ja Himalaje...Tak jakosik do drugigo sztoku toch sie wkletrowôł jesce ze ausszwóngu. I sam bóła moja piyrszô „baza” – jak gôdajóm bersztajgery, kletroki. Zdziebkoch cupnół, przisnół i po jakichsik piytnôstuch minutkach kletruja sie dalszij na wiyrch. Tak wele siódmygo sztoku wyloz na siyń jedyn mój wrazicki sómsiôd i spytôł sie mie eźli niy potrza mi „Szerpy”, ftory by mie wysmycół na wiyrch. Deczko żech go spieróniół, ale pyndaluja dalszij. Tak przi łósmym sztoku wiela niy brakło, cobych łodpôd łod ściany ale już kiejsik musiôł tóm drógóm deptać inkszy kletrôk, bo łostali po niym gylyndry. Na dziesióntym sztoku zrobiółech sie drugô „baza” we kieryj tyż żech deczko dychnół i zatym juzaś procnie kletrowôłech sie na wiyrch. Yntlich wkletrowôłech sie na tyn mój dwanôsty sztok, legnółech sie na sztrółdeklu, na słómiónce blank wele mojich dźwiyrzy i usnółech. Łorôzki słysza wrzesk mojij staryj, blank po polskimu:
– Nó, to już K..WA SZCZYT!

_________________
Ojgyn z Pnioków