Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Nó, tóż bydzie szlus ze feryjami, bydóm dziecka mieli zbyte te laufpasowne dwa miesiónce. I chocia lato jesce niy zamiyrzô sie popśnić i dać placu szlechtownyj pogodzie, to już łod jutra dziecka napocznóm z nowotka pyndalować do szuli. Jedne ze uciychóm, inksze ze spóróm ale niy ma Pónbóczku smiyłuj sie!
Kciôłech sam dzisiôj naszkryflać deczko ło grackach dziecek nałónczôs feryji ale ... zmiarkowôłech, iżech już deczko zwiykowany i to, co mi sie zdô, co możnoch kajsik bez lato na lecy jakich placach uwidziôł, to niy ma to już za tela sknółtlowane, skuplowane ze teraźnimi dzieckóma a ino mie sie tam bele co belónce po palicy. I takech sie spómniôł moje mode lata, kiej mocka sie tyż dziôło na mojim familokowym placu interesantnygo i co jakosik ci tam blank na zadku filipami łostało. Spómniôł mi sie chop, szlajfiyrz.
Takich szlajfiyrzów mocka tyrało kiejsik po naszych placach i kole naszych familoków. Łajziyli te istne po placach ze swojóm szlajfmaszinóm na puklu i już ze daleka szło usłyszeć wołani: „Noże szlajfuja, noże, nożycki szlajfuja!” Zarôzki tyż wszyjskie baby we tych naszych familokach, wszyjskie ci nasze starecki, mamulki i babecki sznupali wartko po szuflôdach i szuflôdkach, kajsik we kuchyniannych stołach, we byfyjach, coby nojść bele jake pitwoki, bodzioki, gnypy. Hledali we szuflôdkach nyjmaszinów, zuchtali tyż we kastlikach do szyciô, eźli niy ma tam jakisik szerów, nagelszerów, kiere by sie nadôwali do szlajfowaniô. I nôjwiyncyj przi tymu uciychy mieli my, my dziecka ze takigo familoka, kiere wypolali ze siyniów ze tymi pitwokami i nożyckóma w gracach. A tyn côłki szlajfiyrz stawiôł ta swoja maszina, giyróm deptôł ci takô srogô drzewniannô pyndala, szuszczół, szumiôł skórzanny pôsek, kiery ci mu gryfnie napyndzôł szmyrgel, a tyn juzaś fyrtôł, a spode noży, pitwoków, nożycek furgali, pyrskali szarłatne fónki, côłkie sztrale tych iskrów. Byli ci te fónki na isto tak gryfne, take szykowne i blank niyszkłódliwe, choby jake wónderkerce, choby godne zimne łógnie. My bajtle mieli festelnô frôjńda przelecieć bez te fónki, bez tyn iskrowy sztróm i poczuć na sagich szłapetach pieślawe żgacki, sztichy ze tych iskrów. Stare ludzie rzóndziyli, iże szpluchtanie sie we takich iskrzannych sztrómach garantiyruje i zapewniô duge i zdrowe życi.
Tego sie już terôzki ale nikaj niy ujzdrzi, niy uwidzi sie i niy usłyszóm dziecka tego szykownygo sznapsbarytóna chopa, ftory deptôł zmiyrnie po tych naszych wszyjskich familokowych placach.
Jesce inkszy bół na naszych hulicach chop ze srogim gysztelym na puklu we kierym miôł roztomajte szyby. To bół szklôrz. Kiej my ino za bajtli, za śpikoli wytrzaśli kajsik szyba we łoknie przi fusbalowaniu, to zarôzki mamulka wołali szklôrza, coby ta szyba wrajziół tela, co skorzij nazwyrtali nóm po rzici za te wytrzaśniyńcie. Nôjrichticzniyjszy szklôrz, kiery na tych swojich placyskach targôł tyn drzewnianny gysztel ze pôróma zortami szkła, rycôł tyż na côłki karpyntel: „szyby wrajzuja, szyby kituja, szybyyyy ...”. I taki szklôrz miôł cosik, co nóm za bajtla blank niy dôwało we nocy nynać, co my ino mógli sie forsztelować, wystawić kiej sie przeczytało jakiesik ksiónżki ło afrikanskich dziydzinach, ło roztomajtych zabranych Araberach, Szajchach i inkszych takich ałslynderskich bogôczach. Tyn szklôrz miôł ci swój DIJAMANT, jedyn z tych dijamantów, ło kierych to my czytali we roztomajtych breweryjokowych rómanach i ksiónżkach, ftore niy byli „lekturami łobowiónzkowymi”.
Kiej my tak medikowali ło tych dijamantach, doczkali na nôs łodkrywców zacałbrowane światy, cudze gryfniste dziydziny. Ja, te dijamanty przinależeli tak na isto – i gynał ci my to miarkowali – do blank inkszego świata. Czekali na nôs chopców, na tych łodkrywców, znacy nôs jesce śpikoli łozczytanych we tych przedwojynnych, i powojynnych powiyściach dlô modzioków kajsik pod blank côrnóm pierzinóm afrikańskij abo indyjskij ziymi. We śniku łoglóndalichmy, poradziyli my na isto gynał ujzdrzić te sztramskie gałgónie, halsy i rynce afrikańskich abo hinduskich ksiynżniczków, kaj te dijamanty fest ci szklyli i mechciyli, a nóm sie zdało, co my sóm jakie ksiónża ze paradnymi hutami ze pawiymi piórami na palicach, kiere sie fest ringujóm ze wszyjskimi naobkoło ło te gryfne i szykowne dziołchy, przi ftorych bali i stanóńć sie niy mógli te nasze familokowe dziołszki. I kiej po takich śnikach przilazowali my na nasz plac, kaj razinku wprôwiôł we rómy te swoji szyby tyn szklôrz, to gawcyli my wszyjske choby blank zacałbrowane, jak tyn jego dijamantowy kónszczek łostawiół biôłô piska na tym śklannym tafelu i ta plata, kiej jóm tak zatym opaternie klupnóńć, łodpyrsknie łod reszty gynał tam kaj kciôł tyn szklôrz. I zawdy to gynał, prawie sztimowało do rómy wypraskniyntego łokna. Kiejsik niy bóło takich modernych szybów jak terôzki: „hartowanych”, pancyrnych, klyjbowanych, tuplowanych i jakich tam jesce. We chudobnych powojynnych czasach ludzie sztiklowali łokna, szyby we łoknach, i bóło i tak poniykedy, co bez pojstrzodek łokna szła piska ze tyj sztiklowanyj szyby. A te wizgyrne chopy, te szklôrze wsmycali do chałupy, cióngnół za niymi letki cuch fyrnajsu – cuch szklôrzowygo kitu. Terôzki już ganc gynał niy miarkuija eźli to beztóż, co ze kitym bóła biyda, bóło go knap, abo skuli ksiónżki napisanyj bez Ferenca Molnára „Chłopcy z Placu Broni” (hehehe, tam ci bół taki gryfny Klub Przeżuwaczy Kitu) – to te tuste, fetne, miyntke i biôłe ciôsto zdôwałô sie nôm czymsik wziyntym, jakimsik majlandym dló nôs lojfrów i łebóni. Kiej już kieryś wycyganiół łod tego szklôrza kłopeć tego kitu, móg ci go przekajplować i za pora miydziannych klepoków, kiere po wyfilcowaniu łyskali tak, choby byli goldowe.
Nó ale ... mecyje starego knakra i tela

_________________
Ojgyn z Pnioków