Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Wiycie, ludkowie moje Wy roztomiyłe, jôch już deczko zwiykowany ale ze tym kómputrym i ze internecym poradza wydolić, szafnółech to. Nó, i kiejsik wysznupôłech, znodech we tym internecu jedna szykownistô gyszichta, kierô Wóm sam terôzki rzykna po naszymu, po ślonsku. Dejcie pozór, bo tuplowanie tego niy byda łozprawiôł!
Rółzczasu bóła se jabłónka, pónkowy strom. Gryfnistô ci ta jabłónka bóła, galantnô, nadobnô, zdrowô, a jeji ółbsty, łowoce mechciyli sie zowcitóm słódkościóm łodkiela ino prziszła na tyn świat. Jabłónka żóła se szczyśnie i spokójnie we ółbstgartneryji starucnego, zwiykowanygo już zegrodnika.
Łoch, stôł ci łón ło wszyjske swoji stromy, ale ta razinku jabłónka uwidziôł sie łosobliwie. To ino śnióm łozprawiôł i jij podôwôł dłóń swojigo serca jak jakisik kapelmajster piyrszymu krzipkowi we łorkiystrze. To ino śnióm nôjwiyncyj łozprawiôł a pod nióm siadywôł, kej usiotany côłkodziynnóm robotóm szukôł ukojyniô. Ta jabłónka miała ci we sia jakosik niyłokryślónô siyła. Tyn stary zegrodnik niy medikowôł, niy zastanôwiôł sie, co to za siyła, niy próbowôł zbajstlować ze swojij jabłónki zacałbrowanego stromu, ani tyż niy wystrzigôł we jejigo ółbstach wróżybnych znôczyni, rółz za kej ino przi wilijnym tiszu przerzinôł jabko na pół i zaziyrôł jak ci sie ułożili kernu we jejich gniyździe. Kej byli równe, zdrowe i puszyte, znaczóło, iże na bezrok bydzie szczyśnie. Tego roka bôł sie, wilijnô wróżba, przepejdzynie niy skazowało nic dobrygo...
Stary zegrodnik jednego lipcowygo wieczora siednół se pod tóm swojóm jabłónkóm i tak jakosik rzyknół ku nij:
– Na bezrok przijńdzie ci nóm sie pożygnać...
Jabłónka utulóła go szuszczyniym liściów, a jedne ze zwocitych jabek śleciało gynał na łozewrzitô gorzść starzika. Zegrodnik pôra tydni niyskorzij zemrził. Przikludziyli sie nowe włôściciele tyj ółbstgartneryji, tego sadu i łoznôjmiyli:
– Tyj jabłónce przeszczepiymy asty, bydzie ci łóna nowóm łodmianóm, nowóm zortóm. Nadowo sie, jes srogachnô i zdrowô.
Serwali wrółz wszyjske jabka i nacechowali ta jabłónka inkszym, niyznanym jij losym. A ta jabłónka tak sie pomedikowała:
– Śniesa wszyjsko dlô mojigo starego zegrodnika, fto wiy, eźli niy wróci ku mie jako pipelok abo piscoła, abo chocia jako amzel lebo sztiglic.
Festelnie dugo i procnie snosióła swoja łodmiana, ale jakosik rada se dôwała. Nale, jednakowóż kej mody pofyrtaniec uzdôł, co zrobi śnij strom, kiery na kôżdyj aście mô inksze łowoce, poddała sie...
– Jeżech za lichô, za kimernô, do niczego sie niy nadôwóm, do niczego niy jeżech przidajnô; przi mojim zegrodniku czułach sie niynaszłóm, wyjóntkowóm jabłónkóm, a terôzki miarkuja, iże to bóło ino złudzynie, markiyróng. Blank niy wydola tymu, niy poradza udźwignóńć na mojich astach inkszych ółbstów niźli jabka, nie ida ze duchym czasów... cóż tyż to symie za strom....
Wtybczôs razinku przifurgnół farbisty szmaterlok i cosik jij tam napocznół po cichuśku, po swojimu szeptłać...
Jabłónka łodrzykła sie spółpracy ze szajbniyntym pofyrtańcym. Uzdała, co blank uświyrknie na amynt.
– Ze łopowiyści, gôwyndy jednego amzela, abo możno sztiglica miarkuja, co kajsik tam we świycie rośnie se maluśkô jabłónka ze kieryj wyrośnie kiejsik szykownisty i galantny strom. – pomyślała se jabłónka.
Jô tam blank niy miarkuja, co jij pedziôł tyn szmaterlok ale na łostatek wciepna sam słówecka Alberta Einsteina, ftore ku mie wrôcajóm poniykedy nałónczôs nocy, kiej niy przilazuje śnik:
„Eźli bydziesz szacyrówać fisza pod zglyndym jeji możybności wlazowaniô, kletrowaniô sie na strom, zawdy ci ta fisza bydzie ło sia myślała, iże łóna sama jes iptowato i gupiô...
Tóż tyż czowieku, niy bydź szajbniyntym i pofyrtanym zegrodnikiym swojigo życiô! Niy werci sie!
Jôch już niyrółz sam pisôł, gôdôł ło tym, iże terôzki dzieckóm niy dowo sie wyćwiki, niy uczy sie moresu. Terôzki we mółdzie jest ci take „bezstresowe wychowani” podug ftorego dzieckóm wszyjsko lza, wszyjsko mogóm robić a łojce niy mogóm bali i bez rzić prasknóńć kiej łóne sóm stopieróńsko niymoreśne, spórne i grubelacke a kôżdymu poradzóm soróńsko łodfuknóńć. Ale, co jô tam byda za tela wynokwiôł. Modzioki (smarkate łojce i mamulki) swoje wiedzóm, swoje miarkujóm i niy bydzie jich taki stary knaker jak jô uczół moresu i dobrych maniyrów. Jednakowóż spómniôł mi sie szykownisty cufal, kierych wysznupôł kajsik we cajtóngu.
Zdeszperówane, zjowejczóne mode małżyństwo poswali drabym po takigo modernego terôzki „psychologa dziecięcego”, bo na isto niy poradziyli sie dać rady ze swojim maluśkim syneckym. Tyn synecek siednół se na hopaferdzie, na takim kóniu na kozidłach, kiery ale niy bół jego, ino łod synka sómsiôdów. Nó, i za pieróna niy kciôł śniego slyjź chocia miôł we chałpie ze trzi włóśne take ci hopaferdy. Bół ci tyn łoszkliwiec niyugnyty, iże razinku na tym kóniu musi siedzieć a wszelijake próby syjmniyńciô go ze tego szałkerfelda wiydli ino do srogachnych wrzesków i łogrómnucnego larma tak, iże zarôzki wrażowanli go nazôd na tego niy jejgo kónia.
Nó, po jakichsik kielanôstuch minutkach przikwanckôł sie tyn psycholog i po uradzyniu, uzdaniu jejigo gyhaltu podlôz ku tymu najduchowi. Pohajôł go po wosach, duknół sie, ugibôł sie ku niymu ze uśmiychym i cosik ci tam wyszeptłôł mu do ucha. Tyn bajtel zarozinku, na doczkaniu ślôz wartko ze tego hopaferda i lynkliwie, potulnie poszôł za swojimi modymi łojcami do chałpy.
Kiej już te mode ludzie zabulyli za usuga tymu psychologowi spytali sie go, jakich to tyż całbrów użół ku tymu łochyntolowi.
– To na isto jes blank ajnfach. – łodpedziôł tyn psycholog. – Jôch sie ino ugibôł nad niym i pedziôłech mu łostro:
– Kiej zarôzki niy ślejziesz ze tego hopaferda, to tak ci nachuśtóm, tak ci spiera ta twoja rzić, iże niy bydziesz poradziół bez nôjbliższyjszy tydziyń siednóńć sie ani na zegówku! Twój tatulek i mamulka mi za to płacóm, beztóż tyż jô blank terôzki niy szpasuja!
Ale tak prôwdóm, zanim dôsz sztrofa swojimu dziecku, zapytej sóm sia, eźli to niy ty jeżeś gróntym jejigo przewiniyniô, jejigo sprôwki!

_________________
Ojgyn z Pnioków