Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Nó, tóż mómy dzisiôj Zaduszki. Bez te trzinôście lôt mojigo beraniô we Radiu Piekary mockach już łozprawiôł i ło Wszyjskich Świyntych, i ło Zaduszkach. Dzisiôj spómna ino, co Zaduszki to taki spółczysny, terôźniyjszy łodpowiydnik pogóńskigo świynta Dziadów. A Dziady juzaś (biał. Дзяды), to takô szykownô przedkrześcijóńskô cyrymónijô, taki łobrzóndek, ftorego pónktym bóło: „obcowanie żywych z umarłymi”, a tak prôwdóm, to naporónczanie relacyji ze duszyckóma naszych przódków (tych dziadów), ftorzi lecy kedy wrôcajóm sie do swojich siydzibów. Ale, co tam za tela gôdać. Rzykna możno tak terôzki:
Chocia miarkujymy, iże żôdyn snôs niy ma niyśmiertylny (a kôżdymu sie zdô, co to łod niygo sie ta niyśmiertylność napocznie), to kiej sie zemrzi kómuś, kogo mómy festelnie radzi, zawdy to jes wtynczôs tragedyjô. I zawdy wteda medikujymy: Czamu Łón? Czamu Łóna? Pónbóczku! Czamu tyn synecek, lebo czamu ta dziołszka?
„Zgwałciłaś, niepobożna śmierci, oczy moje,
Żem widział umierając dziecię swoje!
Widziałem, kiedyś trzęsła owoc niedordzały,
A rodzicom nieszczęsnym serca się krajały.”
– pisôł nasz Jón Kochanowski, coby niyskorzij jesce dociepnóńć jankornie:
„Czasie, pożądanej ojcze niepamięci!
W co ani rozum, ani trafią święci,
Zgój smutne serce, a ten żal surowy
Wybij mi z głowy!”
Ja, ja... i łozżygejcie, łoświyćcie jakosik jednã chocia świycka za tych wszyjskich, kierych sam już snami niy ma i niy bydzie, kierzy już pojńszli hań-tam, kaj wszyjskie kiejsik pójńść muszóm, choby byli i bogate, bo jim ta kostucha, ta śmiyrtka tyż blank niy łodpuści, tyż czasu niy borgnie. Jedna ino świycka, maluśko blank lampecka, choby i w dóma abo kole krziża na ceście. Bo możno i nôm kiejsik bydzie tyj świycki potrza; przeca żôdyn niy poradzi zmiarkować kiej i kaj nôs tyn nasz Pónbóczek do sia napytô. Nó, tóż trefiymy sie na smyntôrzach, na kiyrchowach, tak jak wczorej, i możno kajsik przi sztrekach, cestach, kaj tyż jakosik świycka idzie łozżygać. A na łostatek jesce teskliwe sztrofki. Fto je napisôł, niy miarkuja (znôdech je we internecu) ale dejcie na nie pozór!
„Tłum
Przyszli
kupili lampki, kwiaty, gałązki
i słodycze w kramach przed cmentarzem
teraz szukają grobów swych bliskich
liczą dróżki i żują cukierki
Przy jednym rozwidleniu
między grobami
staruszka
klęczy w błocie i deszczu
zimno
w czarnym płaszczu
zgięta prawie do ziemi
mokra chustka oblepia jej siwe włosy
w wyciągniętej trzęsącej się ręce trzyma pusty plastikowy kubek
Wszyscy jednak się śpieszą
ze szlachetnym zamiarem odwiedzenia grobów
mijają ją malutką
pochyloną
Wrócą
do ciepłych domów
z poczuciem spełnionego obowiązku
Deszcz pada coraz gęściej
Nadchodzi zimny zmierzch.”

_________________
Ojgyn z Pnioków