Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Wiycie, kejsik za bajtla to my sie bôli roztomajtych heksów, dziobłów, ftorymi straszyli nôs kapelónki na katyjmusie, lynkalichmy sie tatulka, jak cosik tam zgłobiylichmy. Zatym juzaś mielichmy stracha, kej nóm prziszło pójńść do wojôków (nó, możno ino my karlusy) a niywtore mieli pôłnô rzić bobków przed żyniackóm i do terôzka sóm fyrniokóma, samotnymi jak we tyj nôjkrótszyj bôjce ze tym happy end-em: Dôwno, dôwno tymu jedyn istny, jedyn fyrniok spytôł libeźnie swoja dziołcha, swoja libsta nałónczôs wyrobianiô we prykolu:
– A wydôsz ty sie za mie, ja ?
Łóna na to po jakijsik kwilce łodpedziała:
– Niy!
I tyn karlus, a terôzki już stary chop żyje dugo i szczyśnie, pyndaluje na ryby, na góny i na fusbalszpile, grô we tego modernego „golfa”, słepie piwsko i robi co ino kce, i kiej ino ma na to szkrabka.
I tak ci siie to jakosik kulało aże do tych lôt kej czowiek już czuje, iże jes festnie zwiykowany i fórt napoczynô medikować ło tym, jak tyż to jejigo życie śleciało.
I mie terôzki tyż ci chycióło deczko na filozofjyrowani.
Wiycie, we kôżdym snôs siedzi sztyjc i jednym ciyngym jakosik bojónczka, jakisik strach, takô ci żadnô, łoszkliwô marcha, zawachowanô, coby we takij nôjmynij spodziywanyj kwilce dać znać ło sia. Jedna ze takich bojónczek mianuje sie Łosamotniyni. Niy ma to naskwol łobranô bez nôs samotność, kierô dowo nóm tyn kómfort i wygóda we życiu, iże same dlô sia mogymy być, sómy sztojerym i zyjmanym (jak móndroki gôdajóm: sterem iżeglarzem), ale razinku jes ci to łosamotniyni. Czegóż tyż to nóm brakuje? Głósu? Sómy przecamć łostatnim gatónkym grómadnym, gatónkym, ftory mô rôd chodzować hurmóm i potrza nóm kóntaktu, kuplowaniô sie ze inkszymi jak luftu i chleba. I co ku tymu ciykawe, blank niy ckni nóm sie za fandzolyniym, mlyciym łozórym bez ordnóngu ło psincu, ło niczym, ale ze wymiarkowaniym, iże ftosik jes snami i czuje nikej my, i poradzi trzimać pychol, kej żôdne argómynta i „pocieszacze” niy trefiajóm ku nóm, a prómp aufryjgujóm i słabióm nôs.
Ustołech dziwać sie ludzióm, kierzi idóm ulicóm i wiedóm wrółz ze sia sroge dyskusyje, co u inkszych sprôwiô sroge zadziwiynie abo i podejzdrzynie, iże ta perzółna, kierô gôdô sama ze sia, mô cosik ze palicóm, mô srogigo fanta. A tak prôwdóm gróntlagóm jes ci to, iże cichość wrzescy nôjgłóśnij. Aufryjgujymy sie, kokocymy sie we sklepie, kej zwiykowanô baba usiyłuje zamiynić pôra słówecek ze przedowaczkóm, a niy ma to skuplowane ze sprawónkóma. Sómy zniyciyrpliwióne, mory nôs bieróm i blank niy bierymy przed sia tego, iże takô łosoba kce wywrzesceć: Ludzie! Joch sam jes! Eźli ftosik mie widzi i słyszy?
Ku tymu tyż niy starómy sie wyrozumieć, poszkopić ale poradzymy festelnie gôrdzić, poniywiyrać kimsik. Możno to skuli tego, iże blank maluśko w nôs wymiarkowaniô reszpektu dlô inkszych; szukómy puklatego i baby ze fusiskym, coby nałónczôs zaziyraniô we zdrzadło, uwidzieć skłôdanka, zamlóng cnótów wszelijakich.
A możno tyż i ta naszô piesliwóść, szlachytnóść i zoca dlô inkszych musi jesce dojzdrzić do wiyku, kej same bydymy łomiôtane bezreszpektnym weźrokym i pociskane do życiowygo winkla, do życiowyj eki?

_________________
Ojgyn z Pnioków