Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Sam mi sie terôzki spómniôł jedyn fal, kiery ci sie nóm ze Elzóm przitrefiół we Czechach, we Luhačovicach. Byli my tam na Zilwestra. Zebrôł ci nôs ze sia do ałtoka mój kamrat jesce ze Politechniki, kiery terôzki miyszkô we Miymcach. Wiycie, taki Miymiec ze łodzysku, kiery jes barzij miymiecki niźli dôwniyjszy kajzer Wilym, ze tych iptów, co to u nich citrółny sóm siedym razy kwaśniyjsze niźli nasze, a fandzole sóm sroge choby banany.
Przikludziyli my sie pod takô chałpa, taki „pynzjónat”, kiery ci sie „Vepřek” mianowôł. I dejcie sie pozór, bo te miano bydzie niyskorzij mocka geldować. Nó, tóż sztopli my, zabrymzowali przed tóm chałpóm, kamrat ze babóm już wylejźli, kiej tu łorôz jak cosik niy prasknie we tyn nasz ałtok. Wyskakujymy ze Elzóm, a sam jakosik baba ałtokiem na miymieckich blachach praskła ci nóm do zadku. Gawcymy, kukómy bele kaj, ale nic ci sie niy stało, ani żôdnô blacha, ani fóncle niy strzaskane, nó, blank nic sie niy stało. Ta starô Miymra juzaś zlynkniónô jak sto diosków, tela co ino: „entschuldigen Sie bitte” poradziyła wystynkać, pelc ci ściepła, bo sie ji gorko zrobiyło i... jesce rółz: „verzeihen Sie mir bitte”.
– Kein Problem! – gôdóm jô i na to. – Alles ist in Ordnung, niy trop sie babo... Bierymy kofry i pyndalujymy do tego côłkigo „Vepřka”, tela, iże tyn mój kamrat bół ci jakisik dopolóny, zmierzły choby krzón. Nic ino jamruje sztyjc, po jakiymu my tyj babie dali łodjechać? Po jakiymu my jóm niy spisali? Czamu my zarôzki czeskigo policajta niy zawołali? I take tam pierdoły.
– Nó, przeca nic sie niy stało, wszyjskie zdrowe, i co bydymy sam sie wadzić, kiej za pôra godzin idymy na Zilwestra i na jakiego pieróna sam jakosik łostuda robić? – gôdóm zgodliwie do tego mojigo kamrata.
– Ja, jô wiym – pado kamrat – ale u nôs tak to niy lza łostawić.
Wlazujymy rajn do tego pynzjónatu a sam zarôzki we dźwiyrzach styrcy takô baba, choby naszô Joanna Bartel i łod szweli wrzescy:
– Ve střevicach niy lza! Střevice sejmouti, tady mate ochrannў boty!
We tego mojigo kamrata choby pierón strzelół. U sia, to możno niy sóm take ciarachy, ale – jak to Miymce ze łodzysku – niy poradzóm ściyrpieć, kiej jim fto gôdô, co majóm robić.
– Jô tam – pado kamrat – szczewików sebuwać niy byda, jô bula, jô płaca, to niech tyż pó mie chocia dyliny pośmiatajóm.
Nale, ta ichnio ramónbaba, zaprziła sie we dźwiyrzach i podwiyl my wszyjskie charbołów niy ściepli, niy puściyła nôs rajn.
Nó, bóło, stało sie. Bez dwa dni tyn kamrat ino jamrowôł czamu my ta Miymra puściyli, czamu my chocia blachów niy łodpisali take ci tam gupoty ciyngiym berôł. Prziszôł Zilwester, wyrychtowali my sie szykownie na tyn côłki „bal”, siedli tam, kaj dló nôs bół plac narychtowany, szlukli my po piyrszym lampusie, a tyn mój kamrat nic ino sie tropi, eli mie co niy boli, eli mie we karku niy żgô, eli mi sie we palicy niy knółtluje i take tam.
– Chopie, dej mi pokój – padóm mu yntlich – bo kiej niy ustaniesz, to jô cie tak praskna bez łeb, aże ci sie bydzie we palicy karasol kurblowoł, bydzie ci aże do rana we palicy zwyrtało. Co, ty tak ciyngiym ino ta Miymra spóminôsz, i tropisz sie cy mie co niy boli, cy mi co niy ma?
– Bo, widziôłeś Ojgyn jakim ałtokiym do cia praskła? – pado stropióny kamrat – Mercedesym! A tyn jeji pelc? Norki, abo jesce co lepszyjszego. I kiejby tak cie cosik bolało, to cy ty wiysz jakie srogie łodszkodowani byś łod nij móg za to erbnóńć?
Nó, i same widzicie, richtik Miymiec ze łodzysku? A ku tymu kormik, znacy „vepřek”, po naszymu świnia, pra?

_________________
Ojgyn z Pnioków