Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Wiycie, moje wy roztomiyłe, łapnółech sie na tym, iże durch i jednym ciyngiym spóminajóm mi sie roztomajte fale i cufale ze dôwnych lôt, a corôzki czyńści blank ci już przepóminóm, coch robiół wczorej, coch miôł zrobić za sprawónki, coch łobiycôł mojij babeczce, i take tam inksze. Sztyjc medikuja i spóminóm roztomajte wicne, szpasowne cufale ze mojich modycvh lôt, przilazujóm mi do filipa (nôjbarzij we śniku) gyszichty, kiere mi sie przitrefiyli śtyrdziyści lôt tymu nazôd. I niy gôdóm sam ino ło dziołchach, frelach ze ftorymi żech fest kiejsik zolyciół, ze kierymi żech tańcowôł, abo kierech miôł festelnie rôd, chocia łóne wtynczôs jakosik mynij. Ino mie sie zdô, co wszyjsko ci jakosik wteda bóło lepszyjsze, szpasowniyjsze i barzij wercite. Wiycie, côłkie nasze życie to tak prôwdóm, jes ci to takô srogachnô czôrnô dziura, do kieryj wartko ślatujóm wszyjske minutki, godziny, dnie, tydnie i miesiónce, kiere tracymy na wszyjsko, co jes blank mało ważne i psinco we wercie. Tracymy je na roztopiyrzanie sie, na ta uwijaczka za betkóma. Jes to na isto czas, kiery my same utopiyli we haźliku, i ino jesce niy spuściyli my po sia wody. A nóm niyskorzij łostôwajóm ino te corôzki srogsze dziury we filipie – jak to angyjbery gôdajóm – te „zaniki pamięci”, abo ci sie już ku nóm przikludzióła ta diosecko, łobmierzłô sklerółza.
Môcie tyż już take dolygłóści? Ja? Tóż ludkowie, niy trôpcie sie, niy sómeście same ze tóm niymocóm! Jes ci nôs pierónym dużo; jes ci nôs, ludzi, ftorym fest dopôlô sklerółza, na isto mocka.
Niy bółbych sam ło tym dzisiôj gôwyńdziół, kiejbych niy trefiół ci niydôwno jednego mojigo starego kamrata Zeflika łod Môrcinków. Niy widzielichmy sie cheba ze trzidziyści lôt. Zefel bół ci zawdy rósłym i urodnym chopym, mocka wysztudyrowanym. Fórt tyż we robocie sztajgowôł i zajimôł kiejsik roztomajte ci wysoke sztele i fónkcyje. Terôzki bół ci łón jakisik łoklapnióny, przigibany ku ziymi, fresa miôł stopieróńsko posmôrszczanô i cióngło łod niygo jakómsik usmolónóm bóńdźwólóm; bół taki jakiś bez siebie, przimulóny.
– Serwus Zefel! Stopieróńsko dôwnoch cie niy widziôł... a co ty samtukej we tyj naszyj dziylnicy robisz? – spytôłech sie, kiejch go ino uwidziôł.
– A witej, witej chopie... a my sie znómy?
– Ustóń gupieć, niy pamiyntôsz? Przecamć my łajziyli do jednych szuli... do naszyj „Siedymnôstki” – próbuja mu sie przipómnieć.
– Ja, ja... siedymnôstki... ale, to bóło zakôzane... niy lza sie bóło zadôwać ze siedymnôstkóma...
– Zefel, pizło ci cosik na mózgownica? Przecamć jô godóm sam terôzki ło tyj naszyj szkole. Ło szuli kaj mychmy sie piyrszy rółz trefiyli za bajtla...
– Nó... nó... a rzyknij mi ty ino skany my sie znómy? – pytô sie tyn mój stary kamrat.
– Znómy sie łod bajtla, ze szuli, a jesce skorzij, ze łochrónki przi tyj naszyj „Siedymnôstce”... niy boczysz tego chopie?
– Ja, ja... jô przecamć wszyjsko pamiyntóm... a ta szula to bóła kaj? kaj? pytô sie dalszij tyn mój kamrat.
– Jezderkusie! Kuknij tam, we stróna kościoła, naszyj „Józefki”... na winklu Krojcki i Logewnickij styrcy naszô szula, naszô „Siedymnôstka”...
– Ja, ja... już chopie miarkuja... ja, ja... a jak cie chopie mianujóm... ja... boch już deczko przepómniôł...
– Ojgyn, jôch jes Ojgyn...
– Ja, dzisz go... Ojgyn... synek łod Rółzy Kosmalinyj, szwestery Elzy Śliwinyj, ftorô sie wziyna Bónusia za chopa... a jesce miôłeś chopie starka, Sukiynnicka... Klara Sukiynnicka ja?
– Nó, to jednak spokopiółeś ze kim gôdôsz... richtik.. Ja miôłch starka Klara...
– Nó, ja... a ło jakô Klara ci sie rozłajzi? ... Znómy sie przecamć, tela, co jô niy miarkuja, ło jakij Klarze ty rzóńdzisz....
– Dobra Zefel, wlejzymy rajn do tego mojigo szybku, łobsztaluja po ladze biyru i po sznapsie, to sie możno jakosik dzisiej dogôdómy.
– Ja, ja... po sznapsie! – uradowôł sie tyn mój stary kamrat. – Ale wiysz, jô móm barzij rôd gryfnisty lampus dobrego wina... jak jô móm rôd wino, zimne wino! – łodrzyknół Zefel. – Bo musza ci łopedzieć jaki mi sie niydôwno fal przitrefiół...
Wlejźli my do szynku, łobsztalowôłech u gospodzkigo, coch miôł łobsztalować, zicli my sie na takich szykownistych drzewniannych bankach, nó i czekóm, cóż to tyż mi tyn Zefel bydzie łozprawiôł.
– Te, kamracie... sto pierónów... a.. jakóż tyż to... jako ... cie chopie mianujóm, bo mi twoje miano na zicher wyfurgło ze filipa...
– Ojgyn, mianujóm mie Ojgyn....
– Ja, ja ... wybôcz, ale cosik łostatnio jeżech taki, wiysz, zalôtany... i niy poradza ci tak gibko pozbiyrać myślónku... a cochmy to gôdasli Ojgyn?
– Miôłeś mi łozprawiać, cóż tyż ci sie to przitrefióło niydôwno, iżeś taki rôd bół.
– Ja, ja... pamiyntóm...
– Nó, tóż szluknymy i mogesz gôwyńdzić Zefel. – podniósech kufa i czekóm na to, co tyż mi bydzie Zefel rzóńdziół.
– Ja, ja... wiysz Ojgyn tak jakosik bez lato, możno we siyrpniu... abo... nó, już gynał niy bocza... spichnółech ci sie, tak prôwdóm to szczaśli my sie na plantach przi tym knapszafcie ze takóm jednóm fest szykownóm dziołchóm; nó możno niy bóła już takô modo, ale dosik wizgyrnô, grajfnô i miała wszyjsko, co babie przinoleżi, przed sia i za sia. Zagôdôłech ku nij gryfnie i jużcić po kielanostuch minutkach napytôłech ci jóm dó mie do dóm...
– Niy wiyszej mi sam nudli – gôdôm ci mu na to. – Na isto tak bóło ?
– Nó ja! Przikludziółech jóm do sia do dóm, zacióngech zanawiyski i wszyjskie sztory, rozhajcowołech we żeleźniôku, narychtowôłech świycki, dwa lampusy i flaszka wina... wina, wina... co jô toch miôł gôdać ło tym winie... A, ja, już wiym... Hornyli my po jednym. Zrobiôło sie ździebko gorko, toch jóm ci beztóż napoczón polekuśku, opaternie seblykać...
– Chopie, aleś ty jes wartki, ani bych niy pomyślôł – wlozech mu we słówecko.
– Wartki, niy wartki... jezderkusie... mianowała cie sie łóna Waleska, cheba Waleska, gynał jak cera łod Tyjoka, ftorego mamulka i fater łod Tónika przilazowali jak chmotry domojij sómsiôdki Gryjty, a jejich ujek, to bół szwager łod bracika babeczki Karlikowego łojca....
– Chopie! Niy fandzol sam bele co, ino gôdej, co bóło dalszij ze tym seblykaniym. – deczko ci żech sie już znerwowôł.
– Anó, ja, ja... coch to gôdôł.. ja... tak po lekuśku nalôłech jesce po jednyj glasce wina i biera sie dalij do seblykaniô.
– Jezderkusie! Niy poradzisz to gibcij łosprawiać? Musisz to wlyc choby gumin, choby bachory ze łolejym? – dociep drugi mój kamrat Ecik, ftory bez tyn czôs przisiôd sie ku nóm.
– Po leku chopy, wszyjsko podle raje. Nó, tóż seblykóm ci jóm, polywóm, zaś seblykóm, zaś polywóm, i zasik seblykóm, i zasik polywóm, i kiej żech już bół przi cycynhaltrze, biera jóm pieślawo i opaternie pod parzã, i smyczã ci jóm ku tyj mojij srogij zofie.
– Jerónie ! Ty to ci môsz ale ruła. Dyciś przi cia idzie mory chycić. Dugszij ji niy poradzisz seblykać? – jô już napoczynóm nôglić.
– Jezderkusie, ło czym to jô gôdôł? ... Nó, spómnij mi... te, jakeś sie to juzaś mianowôł?
– Ojgyn mie mianyjóm! Zefel, Ojgyn, Ojgyn...
– Ja, ja Ojgyn... Wiysz, miôłech ci psiôka, takigo maluśkigo kyjtra, ze ftorym deptôłech zawdy na szpacyr do panaziyntkowego Parku kultury...
– Chopie! Dej pokój ze tym psiôkym, ino gôdej, cos dalszij diôłôł ze tóm babóm. – niy szczimôł Ecik.
– Nó, ja, ja.. coch to gôdôł... kiej żech jóm już dostôł na ta zofa, biera sie za bistynhalter i grajfuja do batkow. Jesce bździnka i... móm ci już jóm ganc sago. Nó, tak jak ci jóm sóm Pónbóczek stworzół.... jak Pónbóczek...
– Zefel, cosik mi sie zdô, iżeś sam terôzki ździebko przetrajbowôł, możno za tela przecióngnół. – wlôzech mu we słówecka.
– Doczkej... nó, ty, jak ci tam na miano... jô musza przecamć łopedzieć to wszyjsko podle raji... a ło czym jô to godôł?
– Anó, ło tym, iżeś już ji ściep bistynhalter i brôłeś sie za batki...
– Ja, ja.... bistynhalter i batki... Chopy ze tym trza dôwać pozór. – cióngnół dalszij Zefel. – Widzicie sam tyn sznit pod ślypiym, ja? Widzicie, ja?
– A toć, iże widzymy – łodrzyknół Ecik. – Gôdej, godej...
– To jesce móm łod mojij modych, ferniokowych czasów...
– Chopie, ło czym ty sam terôzki fandzolisz?
– Ja, łod ferniokowych, modych lôt... ja, ja... miôłech ci dziołcha, kieryj mamulka bóła przedowaczkóm u masarza Walczaka, a łojciec gnypiół na grubie do kupy ze Ernstym, szwagrym Antkowego bracika, tego, co to sie łożyniół ze ceróm łod staryj Pióntkowyj, nó tyj, co to na Krojce sprzedôwała nôjlepszyjszy żur....
– Chopie, dej pokój tym wszyjskim ludzióm, ino gôdej dalszij, co ze tóm babóm, ftoroś przikludziół bez lato do dóm! –sztopnółech go i łobsztalowôłech jesce jedna raja.
– Nó, ja... jakech pedziôł, co jô to pedziôł? Ze bistynhaltrym i batkóma trza fest dôwać pozór. Ta kresa, ta szrama, to móm łod tego, iże jakech tyj mojij dziołsze kciôł seblyc batki, to puknół w nich gómin, ftory prasknół we moje bryle, z kierych jedyn szpliterek, chnetki by ci mi wytrzas ślyp...
– Chopie, gôdej ło tyj babeczce, kierôś seblykôł latoś we chałpie.
– Ja, ja ... już rzóndza dalszij... a naczym jô to sztopnół?
– Nó, miôłes ci jóm już ganc sago tak, jak ci jóm sóm Pónbóczek stworzół...
– Ja, ja... łozepnółech jij bistynhalter, ściepnółech ci jij opaternie batki... a miała ci łóna (chocia to bóło lato) take jakesik barchanowe, futerbachowe batki na kierych byli wysztrikowane roztomajte farbiste kwiôtki.
– Ty môsz pieróński langy lajtóng chopie...
– Nó, tóż łóna jes ci już blank sago... ale wiycie, chopy, mało łopolónô... pewnikiym nikaj niy bóła jesce bez te lato na wywczasach...
– Styknie Zefel! Gôdej, coś dalszij śnióm robiół! – wrzesknółech.
– Nó, ja... ja... legła ci sie łóna na tyj mojij zofie, sagusiyńkô jak ci jóm Pónbóczek stworzół, a jô... a jô...
– Zapómniôłech blank, co sie dalszij robi, prôwda Zefel? – niy szczimôłech dugszij.

_________________
Ojgyn z Pnioków