Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Jedyn mōj kamrat, kery pisuje to rybnickich „Nowin” spōmniŏł niydŏwno ło roztomajtych dzieckowych grackach. Niyftore szło grać na dworze, niyftore, kej już dyszcz siōmpiōł, to ino we chałpie, ale przi tyj przileżitości to i mie sie spōmniało kej to dŏwnij, za starego piyrwyj grało sie na placu we klipa, fyrtało sie ze rajfōm, ringiym na drucie, smyndziōło sie fōrt kalfaskōma abo, na łodwieczerz, już we chałpie grało sie we cymbergaja. Nō, niyftorzi, te starszyjsze synki, kej pichli faterkowi pŏra szachtli sztrachecli, to bajstlowali take szczylanie z klucza. Szczylało sie tyż karbidym w biksach (nō, to barzij na Zilwestra, lebo na Wielkanoc) a na podzim to musowo byli kalfaski i pieczōne driny kobzole.
Nale, do tych kalfaskōw liściŏ musieli być blank suche, bo inakszij festelnie sie smyndziōło a kartofle sie niy upiykli. Terŏzki możno niy idzie tela tych kalfasek bajstlować, bo lakfarby i inksze fizymatynta sōm we „plastikowych” biksach, a na kalfaska musiała być putnia, biksa blaszannŏ we keryj sie borowało dziury, przipinało jakosik keta lebo drōt, folowało liściŏ... sztrachecle i hajda... trza bōło rozfaklować do mola i smyndzić aże niyftore ficywyrty tyrali ze krykami za tymi bajtlami, kere ta łostuda bajstlowali. Te starszyjsze gizdole, kere już sie za dziołchami łoglōndali, to brali pŏra kartofli do neca, namŏwiali jakosik gryfnŏ frela i deptali na szachta, za zegrōdki, wszandy tam, kaj żŏdyn niy szterowŏł. Zbiyrało sie liściŏ, grochowiny i inkszych habozi, kere szło na takŏ fojerka naściubić i dŏwej.... piykła niy ma!
Opaternie, deczko podmuchać w ta fojerka... miało sie smyndzić, ale niy pŏlić srogim łogniym. Niyskorzij wciepowało sie kobzole, zasuło jesce liściōma i... trza bōło doczkać... Terŏzki szło przerobiać take Wiycie? „prace ręczne”, abo jak to łoszkliwce gŏdali – „łobiycanki, macanki a gupiymu... styrcy! A juzaś niyskorzij, te ufifrane fresy, te palcyska zgorane z tego łognia ze fojery i ta uciycha, kej dziołcha sama kciała na drugi dziyń juzaś pōjńść na szachta, na hōłda, na „balzamgōrka” lebo kaj ino czowiek wypokopiōł. Pierōnie! A terŏzki tela modziokōw siupnie we tych modernych „kafyjach internytowych” i ani niy pogracŏ, ani kajsik niy pokusikuje, bo ino wciepuje te ichnie SMS-y abo diosek wiy co jesce. Przeca, eźli moge być uciycha dlŏ synka i dlŏ dziołchy, kej blank ci niy idzie pomacać, a ino co we palcyska trefi, to knefle ze mobilnioka lebo kōmputra?
Niy! Jŏch możno je stary knaker, ale jakosik niy poradza sie forsztelować, niy poradza sie wystawić, coby moje palcyska przi szykownyj, gryfnyj i... modyj dziołsze ino po kneflikach lŏtali, i to niy kneflikach łod cycynhaltra, jakli... nō, przeca Wiycie, przecaście jesce niy przepōmnieli jak to sie kejskik łōnaczōło, prŏwda? Cosik mi sie belōntajōm mode lata, a kŏżde lata majōm swoji uciychy. Terŏzki jŏ tyż barzij mōm rŏd dobre piwo i ździebko poszkacić niźli... chocia... jesce mi na śniku do palicy roztomajte gupoty przilazujōm!
Nō, tōż na łostatek jesce cosik takigo gryfnego, jesiynnygo:
„I ty nie jesteś z uroków odarta,
Jesienna poro smutku i niemocy,
Gdy innych ptaków kończy się już warta
I kogut tylko skrzeczy o północy;
Gdy słońce, gasnąc, w mgłach posępnych tonie
I rzuca niwom długie, żółte smugi,
A wyrobnica biada na zagonie,
Że dzień tak krótki, a wieczór tak długi...
I tyś nie brzydka, szara druhno zimy,
Wiodąca z sobą melancholię dziką
Strojna w błękitne chat wieśniaczych dymy
I głośna rogów myśliwskich muzyką,
Gdy w zwaloną drzew trupami knieję
Ze sforą wyżłów prowadzisz szlachcica
I grzmią dwururki, i starka się leje,
I płomień ognisk krwawo barwi lica.”
To napisŏł Wiktor Gomulicki i chnet – dlŏ niyftorych – bydzie srogi fajer, fest – Hubertus. Nale, to już możno inkszym razym.

_________________
Ojgyn z Pnioków