Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Popiylcowe kŏzania to bōł kejsik gryfny zwyk, na isto gryfny. Bo to jes tak: kej sie czowiek dobrze naćko, szluknie ku tymu dobre piwo lebo szykownego sznapsa, to zarŏzki mu sie lynzyk rozknōłtluje i napoczynŏ... fandzolić. Jak tyż to sōm Tadeusz Boy-Żeleński napisŏł:
„Miast czerpać próżną chwałę
W tym, że jak z książki gada,
W głupiutkie słówka małe
Calutka się rozpada.
Jak błazenkowie mali
Słówko się z słówkiem cacka,
To jęzor mu wywali,
To szczypnie go znienacka.”
Wiela by sam szło łopedzieć roztomajtych gyszichtōw, kere zawdy przi takij ci przileżytości roztomajte wicmany, wigyjce i szpasowniki nafandzolyli, ale styknie tego, bo jak wszyjsko co dobre, mŏ aby (mŏ przinŏjmnij) jedyn kōniec (jak gŏdŏł zawdy jedyn mōj kamrat, kej wylazowoł ze prykola łod swojij libsty). Tak tyż kejsik po kŏżdyj szumnyj, srogij zabawie przilazowŏł czŏs na taki ci „podkurek”, na tyn czŏs nad rańcym, na „doświtku”, kej już napoczynajōm kokoty piŏć. Tyn podkurek to ci kejsik bōło fajniste śniŏdanie po cŏłkij nocy balangowanio, kej dŏwało sie na stōł burakowo zupa, pŏradniowy bigos i cŏłke pynta wusztu. Terŏzki we zapustny wtorek, we tego „śledzia”, to za starego piyrwyj, kej na zygŏrze pizło dwanŏście, wyszaltrowało sie muzyka, abo muzykanty (kej byli) ustŏwali grać, a gospodŏrz smyczōł ze kuchnie na stōł terina ze srogim kolistym deklym. Wszyjskie stŏwali naobkoło a gospodŏrz dźwigŏł tyn deklik i spod niygo wyfurgnōł dziambel abo inkszy ptŏk (tela co niy śmiŏł to być papagaj, papuga, kerŏ jesce by gŏdała, bo by ci jesce gościōm mōgła nazdać, iże jōm we nocy szterujōm).
A na tyj srogij terinie łostŏwali: harynek, tyn ślydź i jajca. To wszyjsko beztōż, coby ludzie spokopiyli, iże ze tym cŏłkim zapustym uciykło, pitło na zicher miynso a prziszli jajca i wszyjske fisze, wszyjske zorty rybōw. We ta noc, we tyn zapustny wtorek, to bōła wieczerzŏ do keryj sie rychtowało harynki, jajca i... mlyko. Nō, post cŏłkim pyskiym. Post łod wszyjskigo, nō, chopy, możno niy tak blank łod wszyjskigo (baby tyż miarkujōm ło czym jŏ terŏzki gŏdōm). Nale posuchejcie juzaś tych gryfnych sztrofek:
„A tymczasem na krysztale, król śledź zasiadł okazale.
No, minęły grzeszne czasy pączków szynek i kiełbasy,
Bo za śledzia jegomości cały naród ściśle pości,
Są i jaja, jest oliwa, a śledź bladą twarzą kiwa,
Kto zaś bardzo użyć rad, to ogonek śledzia zjadł.”
Tego śledzia na isto trza bōło wećkać i na łostatek popić to mlykiym (brrrr) a fto by juzaś tego niy zrobiōł, to bōł sorōń i łoszkliwiec.
A ta strzoda popiylcowo, to juzaś jes zwyk łod dŏwnego piyrwyj. Kejsik to bōło tak, co ichni biskup suł jejigo łowieckōm hasie na gowa a niyskorzij – po psalmach pokutnych – wyciepowŏł jich ze świōntyni i śpiywŏł słōwecka, kerymi Pōnbōczek zapedziŏł Jadamowi wyciepniyńcie ze raju. Wszyjske tyż pokutniki styrceli za dźwiyrzami i tajlowali sie na śtyry zorty skuli jejich grzychōw.
Byli to „ślimtajōnce”, „suchajōnce”, „po klynczōncku” i „styrcōnce”. Piyrsze blank niy mogli wlazować do kościoła i ino fechtowali inkszych ło rzykanie za nich. Te druge mōgli już stŏć we siyni i suchać co biskup (a terŏzki farorz) uczy. Te po klynczōncku wlazowali do gōwnyj nawy i biskup mōg łōnych na isto pobłōgosławić. Ino te łostatnie, te „stojōnce” mōgli rzykać na cŏłkij mszy, ale bez kōmuniji. Wszyjskie juzaś pokutniki mōgli rzykać ło łodpuszczynie grzychōw we Wieli Szczwŏrtek.

_________________
Ojgyn z Pnioków