Idzie to tyż posuchać na
www.ojgyn.blog.onet.plNó, tóż mómy już po Godach. Szczimali tyn łóński tydziyń i nasze leberka, i nasze ciynke portmaneje, i terôzki nic, ino sie wartko rychtować na Zilwestra.
I ani sie cowiek pozdôł, kiej tyn rocek śleciôł, kiej tyn rocek jes już forbaj. Ździebko nóm sie we ta Wilijô i Gody pogoda pometlała, blank ci bóło niy tak jakby sie szło zwykowo spodziôć. To przecamć blank niy bóła zima, ze ftoróm zawdy nóm sie te świynta kuplujóm. I chocia na dworze blank niy bóło gryfnie, znacy sie biôło i ze śniygym, to jednakowóż latoś mocka ludzi przeluftowało sie i pokwanckało na pastyrka. Dlô niyftorych, festelnie dociyrnych, bóło gyszpant eźli ta gadzina we tyj nocy richtik, na isto gôdô ludzkóm sztimóm abo to ino niyftore świgermutry ludzkim głosym przegôdali?
Poszôł tyż – jak zawdy – stary Jółzel, wywołany chorzowski gołymbiôrz jejigo zegródka, coby swoji briwy nafutrować wilijnym jôdłym i nasuć jim ograbków ze kołoca i połómane na maluśkie kónseczki ółblaty. Jô już kiejsik łozprawiôł, co tyż mu sie we jedna Wilijô przitrefiyło ze jego psiokym i już niy byda tego tuplowanie eklerowôł. Sómy przi latośnych świyntach.
Wlazuje tyn nasz Jółzel tak opaternie na rzyps, na takô felernô drabina i łorôz suchô a sam jejigo briwy, te roztomajte szwarce, minole, prajsy gôdajóm sie i łobrobiajóm, łoszeredzajóm starego Jółzla.
– A boczycie to, kiej nasz Jółzel naprany choby bela, ścioprany nikiej niyboskie stworzyni wlazowôł na tyn rzyps i jedyn żebel mu sie złómôł? Jak niy szupnie z wiyrchu na flapa, aże ino zarzgmiało! – gôdô jedyn siwek.
– A na drugi dziyń, kiej sie go ftoś spytôł po jakiymu mô takô ojla na palicy i kalny ślyp – dogaduje jedyn szwarc – pedziôł bół, co mu chachary we jego siyni festelnie nadrzistali.
– A boczycie kamraty – gôdô inkszy minol – kiej nasz Jółzel kciôł kokotowi uchlastnóńć łeb przed wilijóm, to sie na gnotku prasknół we swoji palcyska.
– A gôdali sam inksze, co Jółzel niy poradziół kapera na wilijô ukatrupić, bo mu tak ryncyska, grace ze tyj gorzôły dyrgotali, iże sie ciyngiym po pazurach chlastôł. Chnet by sie sóm sia palcyska upajtôł – dopedziała jedna cipecka ze chlywika.
Hajna borajstwo ślôz ze tego rzymsa i łostrzymnie, tak choby go gańba bóło, potrajtôł nazôd do chałpy.
We tyn łóński wtorek to – jakech spóminôł – côłkô gadzina gôdała na północek ludzkóm sztimóm. Niyftorzi sie ze tego chichrajóm, niyftorzi niy, a mie sie sam terozki spómniôł gryfny wic (a możno to bóło na isto we Wilijô?). We Tunezyji na pustyni deptajóm ze sia do kupy elefant i amajza. Trajtajóm tak, trajtajóm a ze palmów ślatujóm kokosnusy i datle łod tego sztamfowaniô, łod tego tramplowaniô tego elefanta. Łorôz ta amajza gôdô do tego elefanta:
– Ale my ci festelnie tómpiymy, prôwda?
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
