Idzie to tyż posuchać na
www.ojgyn.blog.onet.plNō, tōż mōmy ci już podzim cŏłkōm fresōm. Gryfnie ci to naszkryflali kejsik we tym naszym chorzowskim jōzefkowym „Oremusie”, iże listopad to je taki miesiōnc, taki czŏs gawcyniŏ, zaziyraniŏ. Niyftorzi kukajōm na kiyrchow, coby chocia na kwilka wrōcić sie do tych, kerzy tam znŏjdli łoddychniyńcie. I to ci je gawcynie do zadku, do tych kwilkōw, do tych lŏt zwiykowanych ze tymi, kerych my mieli, i durch mōmy radzi, do tych dni a tydni, kere sie juń nazŏd niy wrōcōm. I tyż ci wteda czowiek medikuje, iże: ... i na mie przijńdzie dran, i jŏ tam ślegna, i możno mie tyż ftoś świycka blyndnie. A to ci już je gynał kukanie do przodku, do tego co dziepiyro bydzie, co jesce trza zbajstlować dlŏ sia, dlŏ familije i inkszych ludzi, i coby sie na mie Pōnbōczek za te pŏra lŏt żywota niy gorszōł.
Taki je tyn listopad i taki ci je jankor na podzim. Niyftorymu to drugda i płaczki ze ślypiōw na lica skapnōm i sznuptychla sie zmokrzi, kej sie spōmnōmi starzikōw, łojcōw i przocieli, kerzy tyż tak przodzi kejsik medikowali a kerych ci już sam terŏzki snami niy ma. I dejcie pozōr! Wszyjskich Świyntych i Zaduszki już my mieli forbaj, kej nōm kŏzali fajrować „Dzień Niepodległości”. Ja, ja, dobrze pisza, gynał: kŏzali!!! Niy gŏdōm sam ło tych wszyjskich terŏzki patrōnach „dobryj zmiany”, bo łōni majōm czamu fajrować. Dali łōnym zwōlŏ wyborce (a jesce barzij te, co do welōnku niy poszli), coby ściubiyli i chabiyli kej we łōńskim roku napoczli kuczerować tym polskim landałerym i lynkiyrować cŏłkim naszym gryfnym krajym.
Gŏdōm jednakowōż ino terŏzki ło nŏs wszyjskich Chorzowiŏkach, ło tych kerzy mieli w rzici tyranie pod roztomajte dynkmale a nŏjbarzij pod tego zgańbiōnego Ligonia kole skalōnego badychałzu. Bo my Polŏki – a i terŏzki Ślōnzŏki tyż – jakosik niy poradzymy same łod sia sie radować, łodciepnōńć łod sia cŏłkŏ utropa i mierziōnczka. Czegosik ci je nōm knap, niy mōmy ci już takij srogij uciychy jak dŏwnij, jak za starego piyrwyj.
Podzim, „Dzień Niepodległości”, siōmpi dyszcz ze śniygiym, dupny fajer (nale ino we Warszawie), pŏra zmarzniyntych borokōw (bezmać sōm take, ftore jesce ci Piłsudskigo niy przepōmnieli) a jŏ tycza, wystowōm przi łoknie, gawca sie na smyntŏrz przi Jōzefce i tak sie medikuja: moja familijŏ, Kosmale, Sukiynniki, Labiody, Kleiny łozciepniynte byli bele kaj. Jedne byli ze Logiewnik i Bytōnia, ze Lipinōw i Zŏbrza. Jesce inksze łod starzikōw i staroszkōw trzimali sie Starygo Chorzowa, Maciyjkowic (cheba i ło Michałkowice, Bańgōw a Przełajka zachacyli). Zawdy byli – i festelnie sie tym asiyli – Ślōnzŏkōma. Żŏdnymi tam „ptŏkōma” abo „krzŏkōma”, nale richtycznymi „pniŏkōma”, kerzy sie sam urodziyli, sam wykopyrtli, sam sie wydŏwali i żyniyli a – jak pisŏł mój kamrat ze „Siedymnŏstki” Władysław Żernik – metlanie sie we jejich żywot polskich lebo miymieckich byamtrōw, polskij abo miymieckij „władzy” snoszali gynał tak, jak sie ściyrpi bajsniyńcie koprucha lebo Pōnbŏczkowy dopust. Ino, iże wszyjske Łōne (i terŏzki jŏ już tyż) byli za łycko Polŏkōma dlŏ Polŏkōw, i za mało miymiecke dlŏ Miymcōw. Nale, to ci już je inkszŏ pŏra galot.