Świętochłowice - Forum bez polityki

Idzie to tyż posuchać na www.ojgyn.blog.onet.pl

Mómy już marzec i skuli tego marca idzie sam terôzki ździebko połozprawiać ło takim gryfnym marcowym zwyku, ło tym, iże fajrujymy, jak kôżdego roka, tyn gryfny „Dziyń Kobiyt”, dziyń freli, samotnych, wydanych, zowitek eli tyż klôsztornych pannów. Znôcie już to? Znocie! I, co z tego? Byda juzaś dzisiôj ło tym berôł a to skuli tego, co jô tak po prôwdzie pierónym ci niy móm rôd tych dioseckich Walyntynków, do kierych niyftore iptowate modziôki kcóm ci mie przeprzić, co to jes ci terôzki już na isto nasz starodôwny polski żwyk. A psinco prôwda! Nó ja, ale jakech niydôwno tuplikowôł jednymu śpikolowi, co byli czasy kej we sklepach na fachach bół ino łocet i mosztrich, to tyn ci mi rzeknół:
– A niy mógliście sie tego kajsik we zupermarkecie lajstnóńć???
He, he a jô ci kajsik naszôł, co bezmać tyn dziyń, tyn ”Dziyń Kobiyt” napocznół sie łod tyj egipcjańskij królowyj Kleopatry, kierô we marcu kôzała sie zrolować do takigo srogigo i szykownego tepicha i podciepnóńć cysorzowi Cezarowi.
A przidarzóło sie to jesce przed Pónbóczkiym. Tak ci łóna, Kleopatra poradzióła tego cysorza zamamlasić, zbamóńcić, iże łod tego czasu zawdy jakiesik gryfne „marcowe idy” tam we tym Rzymie bajstlowali i łodprowiali. Wteda tyż przi marcowych idach tego Cezara zażgali pitwokiym, a iże ci to bóło trzinôstego marca, to łod tego casu trzinôsty (a ku tymu pióntek) jes diosecko niyszczysny.
Nó, i miarkujecie, co ze tymi babami napoczło sie to wszyjsko metlać jesce za starego piyrwyj i niy idzie tego ściepnółńć na ta łoszkliwo „kómuna”, chocia tak po prôwdzie napoczli my tyn dnioszek fajrować dziepiyro po wojnie.
A mie sie sam terôzki spómniało jak to łóńskigo roka trefiółech jake dwa dni po tym babskim fajerze na słodach mojigo sómsiada Edka. Côłko fresa ci miôł fest podropano, poharatano choby go fto tarłym po nij przejechôł.
– Edek, boroku, jak ty wyglóndôsz? Fto ci to tak ta fresa poharatôł?
– E... tam Ojgyn, to skuli kwiôtków – pado mi na to Edek.
– Jak to skuli kwiôtków? Co majóm blumy do twojij fresy?
– Nó, wiysz przeca, iże we sobota bół „dziyń kobiyt”?
– Nó wiym, ale dzisiôj jes już wtorek – padóm do Edka, bo widza iże mu sie cosik we kalyndôrzu pometlało.
– Nó ja, ale sie dej pozór. Jakech we sobota fest niyskoro na łodwieczerz prziszoł do dóm po tym côłkim sobotniym „dniu kobiyt”, to jedzine kwiôtki kiere byli we kwiôciarni na Krojcce, to byli kaktusy. I terôzki już miarkujesz cym mi ta fresa moja starô tak wybiglowała?
Jake to dôwnij bóło sroge i gryfne świynto, to wszyjskie baby, kiere majóm wiyncyj niźli trzidziyści lôt gynał pamiyntajóm. Szumne to bóło świynto, i wszyjskie – a nôjbarzij chopy – je fest fajrowali. To niy to, co terôzki, iże styknie, co jedyn z drugim modziok glingnie tym jego mobilniokiym, szkyrtnie jakiegosik „esemesa” ze kwiôtkiym, afkóm i fertik. Dziołcha mô świynto a tyn karlus łodpinkolół je za piytnôście fyników (we promocji!).
Piyrwyj to bóło tak. Kôżdy dyrechtór, kiyrownik, majster abo fto tam jesce, już tydziyn skorzij sztalowôł we kwiôciarni tela tulpów, wiela kobiyt kole niygo robióło. Tulpów, bo inkszych kwiôtków to wteda za tela niy bóło (możno jesce nelki, ale to już byli i szykowniyjsze, i drogsze blumy).
Nôjlepszij bydzie kiej połozprawióm jak to u mie we werku bóło. Mój szef, a bół ci to srogi chop, Polok, ale łod Stanisławowa, kresowiok znacy sie, już za wczasu kôzôł mi łobsztalować kajsik ze trzidziyści mieteł, bo tela kobiyt u nôs robióło. Wszyjskie chopy (a byli to same byamtry) na tyn dziyń wysztiglowali sie choby ficywyrty we Boże Ciało, pod bindrami (choby i do futerbachowyj hymdy). Co bóło do zrobiynio, do strzaśniyńcio, to sie wartko majtło, a zatym, deczko niyskorzij to już ino fajer aże szoł kurz i wiater naobkoło !
My ze szefym we śtyruch takich gryfnych plastikowych kibelkach miyszali, chechlali taki miszóng, kiery mój dyrechtor wypokopiół. Brało sie dwie flaszki czystyj gorzôły, jedna flaszka jakiegosik wermutu, flaszka jałowcówki i ze dwa litry apluzinowego zaftu. Nó, i to wszyjsko razy tela, wiela my mieli kibelków. Dziołchy zasik rychtowali roztomajto zagrycha, kołoczki, zisty, tyj i kafyj. We nôjsrogszyj izbie zestawiali my do kupy pôra tiszów, snosiyli wszyjskie stołki. Ślazowali sie niyskorzij wszyjskie byamtry do tyj izby, dźwiyrze sie zawiyrało i jedyn sztram wachowôł (taki, co to już mu leberki wysiedli), coby żôdyn cudzy, niy napytany niy wlazowôł. Nó, i napoczynôł sie fajer.
Roztomajcie to bywało, ale kiej mój szef brôł sie do śpiywaniô takij fajnyj śpiywki:
„Drótym go, drótym kolczastym po jajach...”
i zarôzki po tym drugo sztrofka (dlô śmiychu):
„Kochejmy sie, kochejmy sie...”
to wszyjskie gynał miarkowali, co to już jes szlus piyrszyj tajli tego fajeru. Napoczynali sie we myńszych klikach łozłajzić kaj fto sie przodzij namówiół, fto z kim i kaj. A wybiyrać szło, bo chocia to bóło za „kómuny”, to pôra jesce dobrych szynków we Chorzowie bóło. Szło sie abo do „Bałtyku”, „Pod Dzwon”, do „Ratuszowyj” abo „Pod Flota” na łobiôd. Niyskorzij zasik te, co mieli rade tańcować i byli jesce na tela mónter deptali do „Magnolii”, „Goplany” abo do „Merkurego”. Niyftorych cióngło do „Łani” lebo do „Parkowyj”, nó ale tam bóło gyferlich, bo nikiej we marcu bóło deczko mroza, tak iże niyjedyn łostoł we fuzeklach we przikopie. Tela ino rzykna, iże u nôs bół ci jesce jedyn taki frałcimer we kierym robióło ze dwiesta babeczków a i to we wiynkszóścióm samotnych. Nó, gôdóm wóm chopy: bóło w cym przebiyrać!!!
Wicne i szpasobliwe to bóło świynto, chocia nikedy bóło ździebko łostudy przi tym. Na tyn bajszpil.
– Suchej ino, Jorg, fest cie tam wczorej, po tym dniu kobiyt, jakeś ło drugij w nocy przikwanckôł sie do chałpy, twoja staro przijyna? – pytóm sie kamrata, bo wiym, iże jego baba zawdy pierónowe larmo robi.
– Niyyyy, nic mi niy gôdała. – łodpedziôł kamrat.
– Nic ci niy gôdała? Przecamć to jes niymożebne. Niy nazdała ci jak kormikowi do grotka ?
– A dyć niy, bo ... łóna przilazła dziepiyro ło szczwôrtyj nad ranym!!!!
Nó, bo kuknijcie ino. Po prôwdzie jest we Polsce wiyncyj babów jak chopów, ale do fajrowaniô to sie wszyjskie niy nadowajóm a chopów kierym ci sie wydowo, iże sóm samymi Leonardo di Caprio, abo chocia Johnym Weinym to ci jes dosik pôrã. I beztóż nasze baby, chocia by my gôdali cosik inkszego, tyż ze inkszymi chopami musieli fajrować. Prówda?

_________________
Ojgyn z Pnioków