Świętochłowice - Forum bez polityki

Kilka dni temu miałam okazję pokonać trasę z Jawornika na Soszów. Tuż przed szczytem, w pobliżu tzw. Lepiarzówki, na jednym z drzew zawieszona jest mała kapliczka z repliką cudownego obrazu Matki Bożej Przedziwnej z kościoła Wszystkich Świętych w Pszczynie.

Widząc obraz pod takim wezwaniem zaczęłam zastanawiać się, ile jest kościołów noszących wezwania zaczerpnięte z Litanii Loretańskiej. Okazuje się, że jest takich sporo. Mamy miesiąc maj, miesiąc maryjny, kiedy wierni spotykają się na nabożeństwach z Litanią Loretańską w roli głównej. U nas maj będzie więc poświęcony wędrówkom po kościołach noszących wezwania pochodzące z tejże litanii. Znalazłam oczywiście kościół Matki Bożej Przedziwnej znajdujący się w Grybowie, lecz zaprezentuję go później.

Pierwszy w kolejności odwiedzimy kościół Świętej Bożej Rodzicielki Maryi w Klarysewie.



Historia parafii w Klarysewie wiąże się z powstaniem prowadzonego przez Siostry Miłosierdzia Domu Dziecka Księdza Boduena i mieszczącą się w nim kaplicą, erygowaną w lutym 1934 roku przez Księdza Kardynała Aleksandra Kakowskiego.
Pierwszym kapelanem kaplicy przez 10 lat był ks. Józef Abramowicz.
Budowę obecnego kościoła rozpoczęto w kwietniu 1972 roku, a w marcu 1973 roku kaplicę z Domu Dziecka przeniesiono do budynku gospodarczego, obok wznoszonego kościoła. Już w Wielką Środę 1973 roku pierwszą Mszę Świetą w podziemiach nowego kościoła odprawił Ks. Biskup J. Z. Kraszewski.
Po niespełna pół roku, 2 września 1973 roku, nowo wzniesioną świątynię poświęcił Prymas Tysiąclecia, Ks. Kardynał Stefan Wyszyński.
Klarysew stał się parafią na mocy Dekretu J. Em. Ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego z 14 grudnia 1974 roku, który wszedł w życie 25 grudnia 1974 roku.
Konsekracja świątyni miała miejsce 2 lipca 1987 roku, a dokonał jej Prymas Polski Ks. Kardynał Józef Glemp.
Obecnie parafia liczy około 3000 mieszkańców, z których prawie wszyscy są katolikami.

Nie znalazłam kościoła pod kolejnym wezwaniem pochodzącym z Litanii Loretańskiej, czyli Panny nad Pannami, ale jest następny: Matki Chrystusowej.

Udajemy się więc do kościoła w Strzelinie pw. Matki Chrystusa i Św. Jana Apostoła i Ewangelisty. Bardzo uzasadnione połączenie, jak czytamy w Dziejach Apostolskich.



Kościół został wybudowany zapewne na przełomie XIII i XIV wieku, ale po raz pierwszy w dokumentach pojawił się w roku 1316. Kościół nosił wtedy wezwanie Najświętszej Maryi Panny. W następnych latach był poddany przebudowom. Od roku 1750 do czasów współczesnych służył sporej grupie uchodźców z Czech wyznania ewangelicko-reformowanego, osiadłym we wsiach Gęsiniec i Gościęcice. Dlatego nazywany był „kościołem braci czeskich”.
Po II wojnie światowej coraz bardziej popadał w ruinę. Nabożeństwa dla małej grupy wiernych odbywały się już tylko w bocznej kaplicy świątyni. W połowie lat 80. XX wieku doszło do ugody między parafią rzymskokatolicką a parafią kościoła ewangelicko-reformowanego w sprawie przekazania kościoła. Świątynia została odbudowana w latach 1983–1987. Uroczyście poświęcona 17 czerwca 1987 roku. Od tej chwili kościół nosi wezwanie Matki Chrystusa i św. Jana Ewangelisty. Zgodnie z umową ewangelicy odprawiają nabożeństwa w bocznej kaplicy świątyni.

Kolejne wezwanie z Litanii Loretańskiej to Matka Kościoła. Jest w Polsce kilka kościołów pod tym wezwaniem, a najbliżej nas na Osiedlu Sikornik w Gliwicach.



W związku z tym, iż w latach siedemdziesiątych nowo powstające osiedle Sikornik liczyło ok. 23 tysięcy mieszkańców zaistniała potrzeba budowy nowej świątyni. Starania o budowę kościoła na osiedlu Sikornik podjęto już w roku 1973. Ponowny wniosek o zezwolenie na budowę w czerwcu 1977 roku został załatwiony odmownie przez I Zastępcę Wojewody Katowickiego. Odwołania mieszkańców osiedla okazały się skuteczne, bowiem 28 czerwca 1979 roku Wojewoda Katowicki wydał decyzję zezwalającą na budowę kościoła.
26 października 1980 r. miało miejsce poświęcenie krzyża i placu pod budowę świątyni i ośrodka duszpasterskiego.
Budowę dwukondygnacyjnej świątyni rozpoczęto 5 czerwca 1981r.
Pierwszą Mszę świętą "pasterkę" w dolnej części świątyni sprawował biskup Jan Wieczorek w roku 1982.
Dnia 21 października roku 1984 położono kamień węgielny pod nowy kościół pw. NMP Matki Kościoła. Wmurowania kamienia, poświęconego przez papieża Jana Pawła II na Górze św. Anny 21 czerwca 1983 roku, dokonał biskup opolski Alfons Nossol.
Parafia została ustanowiona 27 sierpnia 1988 r
Konsekracji świątyni dokonał biskup ordynariusz Jan Wieczorek 14 listopada1993 r.

Następne w kolejności wezwanie w Litanii Loretańskiej to Matko łaski Bożej módl się za nami. I znalazłam również kościoły pod tym wezwaniem, a wybrałam taki z bardzo bogatą historią, znajdujący się w Górzycy na Ziemi Lubuskiej /dawniej Göritz (Oder)/.



Na stronie internetowej Parafii pw. Matki Łaski Bożej znajduje się bardzo dokładny opis miejscowości Górzyca ze szczególnym uwzględnieniem losów Sanktuarium Maryjnego i znajdującego się tam cudownego wizerunku Maryi. Przytaczam więc ten opis z niewielkimi poprawkami.

"W odległości kilku kilometrów na południe od Kostrzyna nad Odrą, leży osiedle Górzyca Odrzańska. Do 1945 r. miejscowość ta była miasteczkiem. W czasie forsowania Odry w 1945 r. zostało ono poważnie zniszczone.

Jest to stara osada, pamiętająca czasy dawnych Lubuszan. Ślady osiedli ludzkich pochodzą z X wieku. Po raz pierwszy źródła wymieniają Górzycę w roku 1252, kiedy to jako wieś należała do dóbr biskupstwa lubuskiego, założonego przez Bolesława Krzywoustego w 1124 r.

Kiedy w latach 1250-51 książę śląski Bolesław Rogatka sprzedał część Ziemi Lubuskiej wraz z Lubuszem arcybiskupowi magdeburskiemu, a później margrabiom brandenburskim drugą część, biskupi rezydujący w starym grodzie polskim stali się niewygodnymi partnerami. Zostali wtedy zmuszeni do opuszczenia swej stolicy i szukania innej siedziby. Wtedy, około 1270 r., obrano Górzycę jako miejsce swej rezydencji. Zbudowano tu kościół katedralny, pałac biskupi i domy dla kanoników i służby. Górzyca stała się miastem.

Wzrost tej osady do rangi miasta nie spodobał się mieszkańcom pobliskiego Frankfurtu. Tym bardziej, że biskup Lubuski Stefan II sprzyjał królowi polskiemu Władysławowi Łokietkowi, gdy ten dokonał wypadu za Odrę na tereny Brandenburgii. Wtenczas to mieszkańcy tego miasta wraz z wojskami margrabiego dokonali napadu w 1225 r, na siedzibę biskupią. Zniszczono wtedy katedrę, pałac biskupi i miasteczko, a biskupa uwięziono. Ordynariusze diecezji pozostali przez długie lata bez stałej siedziby.
Nowe nieszczęścia spadły na tę miejscowość w połowie XV w. przez najazd Husytów. W czasie wojny 30-letniej i 7-letniej Górzyca uległa pożarom. W pobliżu Górzycy w XVII w. przeprawiał się przez Odrę Czarniecki, goniąc Szwedów z Polski. Także szczątki wielkiej armii Napoleona idące spod Moskwy w 1813 r. przechodziły przez tę mieścinę. A wiemy, że każdy przemarsz obcych wojsk nie sprzyja pokojowi.

Górzyca zasłynęła jako sanktuarium Maryjne. Prawdopodobnie już w XIII w. istniał w Pamięcinie wizerunek M. Bożej, przeniesiony później do Górzycy. Umieszczono go w kaplicy nad Odrą.
Napad mieszczan z Frankfurtu na Górzycę spowodował zniszczenie tej kaplicy i rabunek złożonych tu darów wotywnych. Do obudowanej kaplicy przybywali tu pątnicy z Pomorza, Śląska, Łużyc, Polski i Brandenburgii. Istniało przy kaplicy powołane przez biskupa Jana Barsznica kolegium kapłanów, obsługujących pielgrzymów. Tenże biskup w 1412 r. zbudował kościół parafialny i dom dla kanoników kolegiackich. Wielu przybywających wiernych zostało obdarowanych łaskami za przyczyną Matki Bożej. W dowód wdzięczności zostawiali oni swe laski i kije, z którymi tu przybyli.

W XVI w. nauka Lutra znalazła przyjęcie na dworze margrabiów i została przez nich narzucona siłą wiernym wyznawcom Kościoła Katolickiego. Zaprowadzono w świątyniach liturgię protestancką w miastach i wsiach.
Kiedy margrabia dowiedział się, że do sanktuarium w Górzycy przybywają pątnicy z Polski, kazał biskupowi obraz Matki Boskiej usunąć. Biskup oparł się żądaniom władcy. Wtedy Johann polecił wójtowi z Torzymia Hansowi Minkwitzowi zniszczenie ośrodka kultu. Ten wziąwszy ze sobą knechtów i pijanych chłopów z pobliskich wsi stanął rano o godz. 3.00 w sile ok. 40 ludzi, 15 czerwca 1551 r. przed kaplicą. Wziąwszy klucz od przełożonego kolegium wpadli do wnętrza. Zniszczyli obraz i inne detale znajdujące się w kaplicy. Srebrne kielichy i inne naczynia zabrali ze sobą. Kaplica została opuszczona, a duchowni opuścili Górzycę.

Kościół parafialny został przejęty przez luteran. Świątynia uległa pożarowi w 1757 r. i dopiero w 10 lat później została odbudowana. Służyła wiernym luteranom do 1945 r. W czasie forsowania Odry w lutym 1945 r. zbór ten został zniszczony.

Przybywający po 1945 r. do Górzycy Polacy nie mieli swej świątyni. Przebudowali więc jeden dom na kaplicę. Ale gdy przybywało ludności, kaplica okazała się za ciasna. Gruzy z rozbitego kościoła działały deprymująco.

W lipcu 1976 r, przybył do Lasek nowy proboszcz ks. Jan Wójtowicz. Postanowił odbudować leżący w gruzach dom Boży, należący do parafii w Laskach. Napotkał wiele trudności. Jednakże zmobilizował parafian z Górzycy i innych wsi do wielkiego dzieła. Świątynia została podźwignięta z gruzów i odbudowana.

W dniu kanonizacji wielkiego czciciela NMP św. Maksymiliana Kolbego, 10 października 1982 r. została kolegiata konsekrowana.

Wnętrze kościoła robi miłe wrażenie. Z witraży spoglądają wizerunki świętych i błogosławionych, a także wybitnych władców polskich związanych z dziejami Ziemi Lubuskiej. Na głównym ołtarzu umieszczono cenną grupę Trójcy św. Po bokach widnieją postacie świętych patronów Polski Stanisława i Wojciecha. W centrum ołtarza widnieje obraz Matki Łaski Bożej."



http://parafia.gorzyca.pl/index.php?opt ... &Itemid=70

Myślę, że do następnego wezwania pasuje jeden z kościołów Matki Bożej Niepokalanej. Tym razem wybierzemy się do Rzymu, gdzie kościół pod tym wezwaniem wzniesiono na Eskwilinie, jednym z siedmiu rzymskich wzgórz.



Kościół S. Maria Immacolata All'Esquilino wzniesiony został w latach 1896–1914 dla zgromadzenia Braci Miłosierdzia według projektu dwóch włoskich architektów Antonio Cursiego i Cortese. Został konsekrowany 21 kwietnia 1942 przez kardynała Luigiego Traglię.
Utrzymany jest w tradycji neogotyckiej. Fasada zdobiona portalem, w centrum którego znajduje się mozaika z wizerunkiem Matki Bożej Niepokalanej. Z niej wyrastają dwie wieże – dzwonnice. Wnętrze kościoła jest trójnawowe (nawa główna i dwie nawy boczne). Okna są zdobione witrażami.

Zgodnie z wezwaniem Matko najczystsza módl się za nami – wybieramy się do kościoła Najczystszego Serca Maryi na warszawskim Grochowie.



Historia kościoła i parafii jest ściśle związana z wydarzeniami Powstania Listopadowego, a szczególnie z rozegraną w pobliżu bitwą o Olszynkę Grochowską 25 lutego 1831 r. Miejsca walk upamiętniał drewniany krzyż postawiony w 1916 roku., który z czasem został zastąpiony metalowym w 1931 r.

Pierwsza wzmianka o kościele, dotyczy drewnianej świątyni zbudowanej w końcu 1924 roku, przez pierwszego proboszcza księdza Jana Sztukę. Parafię erygował 25 lutego 1925 roku kardynał Aleksander Kakowski.

Tytuł kościołowi nadała księżna Radziwiłłowa. W kronice parafialnej zapisano: "Księżna Maria Radziwiłłowa obrała tytuł kościoła <<Najczystsze Serce Maryi>>, ofiarowała parę koni, wóz, sporo bali okrągłych, a po poświeceniu Kaplicy (pierwszego kościółka drewnianego) ofiarowała parę ornatów, kap, alb i komeż".

Szybki przyrost ludności na Grochowie spowodował konieczność budowy większej świątyni. Członkowie Towarzystwa Przyjaciół Grochowa zdecydowali o budowie kościoła - pomnika dla uczczenia pamięci bohaterów poległych w bitwie o Olszynkę.

10 czerwca 1934 roku, poświęcono kamień węgielny, a budowę w stanie surowym, według projektu architekta Andrzeja Boniego, ukończono w roku 1941.

Organizatorem, budowniczym i pierwszym proboszczem parafii był, aż do swojej śmierci 26 grudnia 1970 roku, ksiądz Jan Sztuka.

Podczas kopania fundamentów, natrafiono na dwie zbiorowe mogiły powstańcze. Podobnych mogił na terenie Grochowa znajdowano wtedy wiele. Prochy poległych umieszczano w symbolicznym grobowcu na Olszynce Grochowskiej.

W czasie okupacji trwały prace wykończeniowe przy świątyni. Zostały one przerwane w momencie wybuchu Powstania Warszawskiego. Kościół, na szczęście, nie ucierpiał wiele w czasie wojny. Jedyne straty to nieznacznie uszkodzony dach i mury od strony północnej. Niemcy planowali wysadzenie budynku - nie zdążyli jednak zrealizować swoich zamiarów.
Konsekracji kościoła dokonał 30 października 1949 roku kardynał Stefan Wyszyński.

Kilka kolejnych wezwań Litanii Loretańskiej czeka na swoje kościoły. Następne w kolejności to Sanktuarium Matki Bożej Przedziwnej w Grybowie.



W zasadzie sam kościół nosi wezwanie Katarzyny Aleksandryjskiej, ale dla Sanktuarium istotny jest cudowny obraz Matki Bożej Przedziwnej.

Obraz Matki Bożej w Sanktuarium w Grybowie nie jest jakimś szczególnie nietypowym wizerunkiem. Reprezentuje raczej jeden z głównych typów ikonograficznych. Zadziwiający jest jednak tytuł pod którym czczona jest w tym miejscu Matka Boża. Dlaczego Maryję nazywa się Przedziwną? Prawdopodobnie chodzi przede wszystkim o wielkie dzieło, którego dokonał Bóg w życiu Matki Chrystusa. Poczęcie bez udziału męża, urodzenie Syna Bożego – czyż nie są to przedziwne tajemnice? Warto się pochylić i pomyśleć nad tymi wielkimi misteriami naszej wiary, a miejscem, które sprzyja takiej refleksji jest niewątpliwie Grybów.

W dniu dzisiejszym zapraszam do Prokocimia, dzielnicy Krakowa, gdzie znajdziemy kościół pw. Matki Bożej Dobrej Rady.



W 1909 Anna Jerzmanowska, wdowa po Erazmie Jerzmanowskim sprzedała zakonowi augustianów majątek znajdujący się w Prokocimiu (ówcześnie podkrakowskiej wsi). W 1911 r. augustianie, za zgodą biskupa krakowskiego Jana Puzyny, otwarli tu i poświęcili kaplicę. 1 stycznia 1917 r. erygowano w Prokocimiu parafię.
Budowę obecnego kościoła parafialnego rozpoczęto w 1932 według projektu Zygmunta Gawlika.
6 maja 1934 roku arcybiskup krakowski Adam Stefan Sapieha poświęcił kamień węgielny nowego kościoła. Prace przy budowie kościoła zatrzymano w 1938, do tego czasu zbudowane zostało jedynie jego prezbiterium z zakrystią i kaplica.
Prace wznowiono w 1948 według nowego projektu Adolfa Szyszko-Bohusza. W 1950 r. opiekę nad parafią przejęli księża diecezjalni. Budowę świątyni zasadniczo ukończono w 1957 r. i 24 listopada tego roku arcybiskup Eugeniusz Baziak poświęcił kościół. Nadal jednak trwały prace związane z wykończeniem i ozdobieniem budowli, a w 1964 r. poświęcono ołtarz główny.

Nie znalazłam kościołów pod kolejnym wezwaniem Matko Stworzyciela, ale jest kilka pod następnym – Matko Zbawiciela. Wybierzemy się do Zakopanego, gdzie na Antałówce budowany jest kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Zbawiciela.
Parafia została utworzona w 1985. Na jej potrzeby wybudowano kaplicę, którą ukończono w październiku 1989 roku.



Kościół parafialny od 1988 roku znajduje się w budowie.
Parafia jest prowadzona przez zgromadzenie zakonne salwatorianów.

Popularnym wezwaniem nadawanym kościołom w Polsce to patronat Matki Bożej Łaskawej.

Kult Matki Bożej Łaskawej rozpoczął się w XV wieku we Włoszech, a w Polsce zaistniał w poł. XVII wieku, kiedy nuncjusz papieski Jan de Torres przywiózł kopię obrazu Matki Bożej Łaskawej i przekazał pod opiekę Ojcom Pijarom w Warszawie.

W archidiecezji łódzkiej jest jedna parafia z kościołem pw. Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, który w ostatnich latach wyrósł w pobliżu kolorowych bloków Osiedla im. Wł. Jagiełły, przy ul. Goplańskiej 11/13 w Łodzi.