Świętochłowice - Forum bez polityki

El Greco "Pokłon Pasterzy"

To jeden z ostatnich obrazów hiszpańskiego malarza pochodzenia greckiego Dominikosa Theotokopulosa, znanego jako El Greco.

El Greco urodził się ok. 1541 roku na Krecie. Jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli manieryzmu. Przez prawie trzysta lat po jego śmierci jego twórczość była praktycznie nieznana lub niedoceniana. Ekspresja jego dzieł czy charakterystyczne wydłużone postacie aż do XIX wieku nie znajdowały zrozumienia wśród krytyków. Wydłużenie postaci, będące wyrazem artystycznej transformacji, było interpretowane w XIX wieku jako konsekwencja wady wzroku, a nie jako świadomy zabieg artystyczny, indywidualizm i uduchowienie wizji malarskiej. Jego prace odkryto na nowo dopiero pod koniec XIX wieku, kiedy doceniono jego silny indywidualizm i ekspresję.

Motyw przedstawiony na obrazie został zaczerpnięty z Ewangelii św. Łukasza i dotyczy wydarzeń zaraz po narodzeniu Chrystusa.



Jest to jedno z najbogatszych kolorystycznie dzieł tego artysty. Również ekstremalnie wydłużone postacie są charakterystyczne dla twórczości artysty w jego ostatnich latach twórczych. Obraz przez wiele lat wisiał w jednej z kaplic klasztoru św. Dominika w Toledo. W 1824 roku został przeniesiony do ołtarza głównego, w miejsce innego dzieła artysty. W 1954 roku obraz trafił do Muzeum Prado.

Albrecht Dürer "Hołd Trzech Króli"

W trochę spóźnionym o dzień wpisie (czasem kłopoty zdrowotne w rodzinie stają się priorytetem), kolejny nietuzinkowy, tym razem niemiecki artysta, Albrecht Dürer. Urodził się 21 maja 1471 roku w Norymberdze. uważany jest za najwybitniejszego artystę niemieckiego renesansu.

"Hołd Trzech Króli" namalowany na zlecenie Fryderyka III Mądrego do kaplicy zamkowej w Wittenberdze w Saksonii, powstał po pierwszej podróży artysty do Włoch. Prace nad obrazem zakończyły się w 1504 roku – taka data wraz z monogramem widnieje na kamieniu widocznym na pierwszym planie.

I znowu posłużę się cytatem z portalu Aleteia:
"Niektóre postacie z obrazu Albrechta Dürera mają tę lekcję uważności do nadrobienia – dwaj spośród trzech magów oddających pokłon są średnio zainteresowani narodzinami Mesjasza. Wyglądają, jakby zastanawiali się nad darami, które przynoszą – może ich wartością, może przydatnością. Ponadto na dalszym planie widzimy osoby, które żyją swoim życiem i nie przyciąga ich wcale stajnia, którą odwiedzają znamienite osoby. Nawet takie zderzenie światów nie budzi ich ciekawości. Zupełnie inaczej zachowuje się mag, który zdaje się być pochłonięty przyglądaniem się Dziecku, do którego został posłany, żeby oddać Mu pokłon."

Gerard van Honthorst "Pokłon Pasterzy"

Gerrit lub Gerard van Honthorst urodzony 4 listopada 1592 roku w Utrechcie, to holenderski malarz i rysownik barokowy.

Uczeń Abrahama Bloemaerta, przez ok. 10 lat przebywał we Włoszech, gdzie znalazł się pod wpływem twórczości Caravaggia. Malował obrazy o tematyce mitologicznej i religijnej. Perfekcyjnie stosował efekty świetlne, szczególnie przy użyciu niewidocznego źródła światła, z upodobaniem malował nokturny, czyli sceny nocne, które umożliwiały mu stosowanie zaawansowanych technik z użyciem kontrastów światłocieniowych.

Taki właśnie jest prezentowany Pokłon Pasterzy namalowany w 1622 roku. Maryja wpatrzona w swoje Dziecko promienieje. Jest blisko Niego i ta relacja jest dla niej najważniejsza w tym momencie. Jezus, oprócz tego, że był jej synem, był też Bogiem. Może i dla nas to być natchnieniem, by wpatrywać się w ludzi wokół nas na różnych poziomach – tym widzialnym i niewidzialnym; by wpatrywać się w Boga w postaciach, w jakich możemy na Niego patrzeć – w drugim człowieku, w ikonie, w Najświętszym Sakramencie.

Peter Paul Rubens "Pokłon Trzech Króli"

Tematem dzieła jest scena biblijna z Nowego Testamentu opisana w Ewangelii św. Mateusza. Pomimo że ewangelia mówi o mędrcach i nie określa jednoznacznie ich liczby, to od XII wieku w sztuce pojawiają się królowie z atrybutami władzy. Rubens przedstawił monarchów bez insygniów, jest ich trzech, młodzieniec, człowiek dojrzały i starzec, reprezentują trzy kontynenty: Europę, Azję i Afrykę.

Peter Paul Rubens urodził się 30 maja 1640 roku jako szóste z siedmiorga dzieci prawnika Jana Rubensa. Ojciec zmarł, gdy Paul miał 10 lat. Rodzina Rubensów przeniosła się do Antwerpii.

Twórczość malarska artysty obejmuje 2000 obrazów. W swojej twórczości skupił takie cechy epoki jak: wybujałość, żywiołowość, dynamikę, niepokój i zmysłowość. Dzięki niezwykłej indywidualności narzucił swój styl całemu malarstwu flamandzkiemu na kilkadziesiąt lat.

Malarstwo religijne realizował interpretując ze spontaniczną pasją chrześcijańskie tematy cierpienia, chwały, cudów, ekstazy. Tworząc dzieła o tematyce mitologicznej dał wyraz kultowi zdrowego i silnego ciała człowieka – odznaczające się obfitością kształtów akty rubensowskie stały się jednym z synonimów malarstwa barokowego.

Herman Han "Pokłon Pasterzy"

Herman Han urodził się w połowie lipca 1574 w Nysie.

Pierwsze nauki w zakresie malowania pobierał od ojca, który również był malarzem. Następnie wyjechał za granicę, istnieje hipoteza, że do Niderlandów lub Włoch. Po powrocie ok. 1597 roku osiedlił się w Gdańsku i założył własną pracownię.

Poza kształceniem młodych artystów, malował głównie obrazy religijne dla cystersów w Oliwie i Pelplinie. W 1623 przeniósł się do Chojnic, ale dalej utrzymywał swoją gdańską pracownię.

Han należy do mistrzów polskiego malarstwa epoki baroku. Bezbłędną i wyrazistą kolorystykę, wyrafinowaną kompozycję łączy z bogatymi treściami swych dzieł, które w symboliczny sposób ujawniają rzeczywistość duchową i stają się projektem doświadczeń wewnętrznych.

Prezentowany obraz umieszczono w predelli ołtarza Wniebowzięcia Matki Boskiej katedry pelplińskiej.

Włodzimierz Tetmajer "Święta Rodzina"

Na dzisiaj wybrałam fragment polichromii zdobiącej katedrę WNMP w Sosnowcu autorstwa malarza z okresu Młodej Polski, Włodzimierza Tetmajera. Nie możemy ciągle błąkać się po renesansie czy baroku, czas przejść do współczesności, bo Wigilia już tuż, tuż

Włodzimierz Tetmajer, brat przyrodni Kazimierza Przerwy-Tetmajera, urodził się 31 grudnia 1861 w Harklowej. Ten polski malarz i grafik to jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski. Był także politykiem oraz działaczem ludowym i niepodległościowym.

Malował głównie wiejskie sceny rodzajowe, a także pejzaże, polichromie kościelne (m.in. w kaplicy królowej Zofii w katedrze na Wawelu, w katedrze w Sosnowcu, w kaplicy Pod Orłami w katedrze św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu, kolegiacie Bożego Ciała w Bieczu, Bazylice Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej, Kaplicy św. Jana Nepomucena w Kościele Mariackim w Krakowie).

Prezentowana Święta Rodzina powstawała w latach 1904-1906.

Czwarta Niedziela Adwentu



Zapalając czwartą i ostatnią świecę wieńca adwentowego, uświadamiam sobie, że Boże Narodzenie jest już tak blisko.

Ta czwarta świeca symbolizuje nauczanie proroków, głoszących przyjście Mesjasza.

W tę niedzielę jest również mowa o bardzo istotnym wydarzeniu, jakim była wizyta Marii u Elżbiety. Maria mieszkała w Nazarecie. Lecz na wieść o odmiennym stanie swej starszej już krewnej, która mieszkała w odległym Ain Karen, nie wahała się ani chwili i wyruszyła pieszo, z przysłowiowym już „pośpiechem”, nieść jej pomoc i wsparcie. Trzeba być w Izraelu i zobaczyć, jaka to była droga. My jechaliśmy z Nazaretu do Ain Karen autobusem prawie pół dnia. Asfaltowa szosa wiedzie przez pustynne pustkowia i nawet dziś nie ma zbyt wielu możliwości zrobienia postoju, a co dopiero 2000 lat temu. Podróż musiała być trudna, ale Maria podjęła ten wysiłek, bo tak czuło jej serce. Nie mogła przecież zostawić Elżbiety bez pomocy!

A może na tej podstawie zadać sobie samemu pytanie? A ja? Czy znam drogę do moich bliskich? Czy znam drogę do tych, do których powinnam ją znać? Czy żona zna drogę do swego męża? Czy mąż zna drogę do swojej żony? Czy rodzice znają drogę do swoich dzieci i odwrotnie?

Zawsze można się znaleźć na drodze z Nazaretu do Ain Karen i zapytać: co mogę zrobić dla Ciebie?

Wlastimil Hofman "Lulajże Jezuniu"

W niedzielę obraz musi być wyjątkowy, więc przenosimy się w czasy symbolizmu, kiedy to malował artysta dla wielu z nas współczesny, ale nie wiem czy szerzej znany.

Wlastimil Hofman, właśc. Vlastimil Hofmann urodził się 27 kwietnia 1881 w Karlinie. Był najmłodszym z szóstki dzieci Czecha Ferdynanda Hofmana i Polki Teofili z d. Muzyka. W 1889 roku rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie Wlastimil uczęszczał do szkoły św. Barbary i gimnazjum im. Jana III Sobieskiego. W 1896 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. W latach 1899–1901 studiował w École des beaux-arts w Paryżu pod kierunkiem Jean-Léona Gérôme’a. Od 1902 roku zaczął wystawiać swoje prace. Od 1904 należał do Towarzystwa Artystów Czeskich „Mánes” i Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”.

Hofman zmarł 6 marca 1970 roku w Szklarskiej Porębie, dokładnie dwa lata po śmierci ukochanej żony Ady, z którą zalegalizował swój związek w 1919 roku. Ich ciała zostały pochowane we wspólnym grobie na cmentarzu komunalnym.

W Szklarskiej Porębie (Średniej) znajduje się małe muzeum poświęcone twórczości Wlastimila Hofmana (tzw. Wlastimilówka), Szkoła Podstawowa nr 5 w Szklarskiej Porębie nosi jego imię, dzieła malarza można oglądać w kościele parafialnym pw. Bożego Ciała przy ul. Franciszkańskiej.

Istotny wpływ na twórczość Wlastimila Hofmana miała symbolistyczna sztuka Jacka Malczewskiego, z którym przyjaźnił się do jego śmierci. Hofman uznawany jest za kontynuatora zapoczątkowanej przez Malczewskiego linii symboliczno-alegorycznej w malarstwie. Malował też sceny o tematyce religijnej, antycznej, baśniowej i fantastycznej.

Trzeba przyznać, że prezentowany obraz to wyjątkowo liryczna scena Bożego Narodzenia na tle swojskiego krajobrazu.

Zofia Stryjeńska "Pokłon Pasterzy"

Ze zdumieniem stwierdzam, że za chwilę zaprezentuję w naszym adwentowym wątku pierwszy obraz, który namalowała kobieta. Jakoś nie zwróciłam uwagi, że dotąd tylko malarzy promowałam!

Zofia Stryjeńska z Lubańskich, urodzona 13 maja 1891 w Krakowie, zmarła 28 lutego 1976 w Genewie, to polska malarka, graficzka, ilustratorka, scenografka, reprezentantka art déco.

Była najbardziej znaną polską artystką plastyczką dwudziestolecia międzywojennego, wespół z Tamarą Łempicką.

Od dziecka dużo rysowała i malowała. Jako młoda dziewczyna została współpracowniczką pism ilustrowanych („Rola” i „Głosu Ludu”). W 1909 rozpoczęła naukę w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej w Krakowie. Kurs ukończyła w 1911 z odznaczeniem za malarstwo i sztukę stosowaną. W 1910 wyjechała z ojcem w podróż przez Austro-Węgry do Włoch, podczas której zwiedziła galerie i muzea Wiednia i Wenecji.

1 października 1911 podając się za mężczyznę, Tadeusza Grzymałę Lubańskiego, rozpoczęła studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (wówczas do tamtejszej akademii nie przyjmowano kobiet). Po roku, rozpoznana przez kolegów, opuściła Monachium i wróciła do Krakowa, gdzie podjęła intensywną twórczość malarską i literacką.
Dalsze losy malarki, burzliwe, ale nie zawsze szczęśliwe, są bardzo interesujące i serdecznie namawiam do poczytania o niej.

Nazywana była „księżniczką sztuki polskiej", a z technik malarskich uprawiała głównie temperę, zajmowała ją też litografia, rysunek i plakat, projektowała zabawki, tkaniny dekoracyjne, była autorką ilustracji książkowych.

Paul Gauguin "Dziecko (Boże Narodzenie)" i "Noc Bożego Narodzenia"

Dzisiaj wyjątkowo dwa obrazy, ale jednego autora. Szczerze mówiąc nie jestem fanką Paula Gauguina urodzonego 7 czerwca 1848 roku w Paryżu. Jako dziecko opuścił Francję wraz z rodzicami, którzy wyemigrowali do Peru, skąd pochodziła rodzina matki. Kiedy po śmierci ojca powrócił z matką do Francji, nie było mu łatwo. Przede wszystkim nie znał francuskiego, miał trudności w szkole i bardzo marzył o podróżach. Pasję do malarstwa odkrył w sobie już jako dorosły mężczyzna i oczywiście zafascynował go impresjonizm.

Paul Gauguin kilkakrotnie opuszczał Francję przebywając na Martynice, Tahiti i w końcu na wyspie Hiva 'Oa na Markizach (Polinezja Francuska), gdzie zmarł 8 maja 1903 r.

Latom spędzonym na wyspach sztuka Gauguina zawdzięcza większą intensywność i blask koloru oraz monumentalną prostotę kompozycji. Takie właśnie są wybrane na dziś obrazy. Może komuś się spodobają...