Idzie to tyż posuchać na
www.ojgyn.blog.onet.plTerôzki, jesce jedna gyszichta, kierô gynał pokazuje richticznô babskô nôtura. A bóło to wszyjsko tak:
Wylazła baba tak na łodwieczerz przed chałupa. Blank po leku pokwanckała sie ku dźwiyrzóm łod zegrody. Podcióngła sie te swoji „silikóny” i styrcy, i fest ci ku tymu medikuje:
– Możno fto przyjńdzie cestóm kole mojij chałupy... abo i niy. Doczkóm kwilka i spomiarkujã sie, eźli fto bydzie cosik kciôł łodymie abo niy?
Styrcy i filuje. Filuje i styrcy, ale nikaj żôdyn sam niy tómpie. Łozglóndô sie, wytykô gowã za łogrodzyni. Nic. A cni sie ji choby przi jôdle hawerfloków bez łomasty.
– Jeee, ftosik depce. Fto tyż to może być? Możno ftoś, kierego znóm? Abo i niy? Możno bydzie cosik chciôł łodymie... abo i niy?
Gawcy, gawcy, ale skuli tego, iże niy mô przi sia breli i tak wiela niy dojzdrzi przed śćmiywkiym.
– Możno tyn ftoś przijńdzie ku mie... abo i niy? Kiej przijńdzie, to sie go spytóm co chce... Abo i niy spytón. Bydzie kciôł pedzieć, to sóm rzyknie. Niy bydzie kciôł, to jô niy byda przecamć takô wrazitko.
Idzie Bercik, tyn łod lasa, Takô cielepa i ślimôk.
– Ciekawość. Spytóm sie kaj depce... abo i niy? Możno bydzie kciôł pedzieć? Abo i niy. Doczkôm aże dojńdzie.
Bercik dokulôł sie, łostôł stôć przi sztachytach i gawcy sie babie gynał w ślypia.
– Ciekawe co tyż łón kce? Spytóm sie go... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć co kce, to powiy. A kiej niy, nó to niy.
Bercik łozewrził dźwiyrka, wlôz rajn na plac, wyrzynół wespa, kierô kole niygo furgała i stanół sie kole baby.
– Ciekawe. Wlôz na mój dwór. A jô niy wiym co chce? Spytóm go... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć co kce, to rzyknie. A kiej niy bydzie kciôł, to niy. Jô tam tak po prôwdzie niy musza tego miarkować!
– Pójńdź babo symnóm do kómory – gôdô Bercik – i biere ci jóm pod parza.
– Ciekawe. Po kiego diôska łón kce, cobych śniym pomajtała do kómory? Spytom sie go... abo i niy. Bydzie kciôł gôdać, to powiy, a kiej niy, to niy.
Bercik wkarycół sie za babom do kómory, chyciół za łogiby i kôzôł ji sie gibko seblykać.
– Ciekawość. Bercik trzimie mie za półrzitki i kôże sie seblyc. Spytóm sie go po jakiymu jô móm ściepnóńć i zapaska, i kiecka, i ku tymu cycynhalter? ... Abo i niy. Bydzie kciôł skôzać, to powiy, a kiej niy, to niy.
Bercik ciepnół baba na prykol, wlôz na nia...
– Ciekawe zwoli czego łon ci mie sfalół na tyn prykol i wlôz ci na mie? Spytóm sie go... abo i niy. Bydzie kciôł pedzieć, to sôm mi rzyknie. A niy bydzie kciôł, to niy bydzie gôdać i szlus.
Bercik jak na richticznego chopa przistało zwyrtnół baba ze trzi razy, łoblyk se hymda, galoty i westa, majtnół sie na piyńcie i wylôz ze chałupy. Baba tyż sie blank nazôd prziłodziôła, wylazła przed chałupa, podciongła te jeji „silikóny”, stanyła, jesce rółz podciepła sie te „silikóny” do góry i medikuje:
– Wejzdrzijcie sie ino ludzie! Jô ci na isto dalszij niy wiym, dalszij niy miarkuja, co tyż tyn Bercik tak na richtik łodymie chciôł? A wy wiycie?
I ta samô lajera... baba styrcy, czeko, Bercik prziszôł, wlôz ze tóm babóm do prykola, na łostatku deknół jóm sztepdekóm i gôdô:
– Wiysz po coch sam do cia prziszôł?
– A niy wiym, niy miarkuja... rzykniesz mi abo niy?
– Rzykna! Kuknij jak mi na mojim nowym zygôrku blyndujóm... ciferki!
Ej dziołchy, frele, baby, samotne i wydane... kiejby jô tak niy bół już żyniaty, i kiejby mi sie tak kciało, jak mi sie niy kce...! A jô jesce dôwnij niy spokopiół staryj prôwdy, iże jes take „prawo Alzheimera” : Nigdy niy łodkłôdej na jutro, abo na niyskorzij tego, coś już... wczorej zrobiół !