Świętochłowice - Forum bez polityki

Będąc w Maroku nie da się nie zauważyć faktu, że najważniejszym po Allachu i ojczyźnie jest król.
Dowodem tego wielkiego szacunku jest ogromna dbałość o miejsca spoczynku dawnych władców Maroka. Szczególne wrażenie sprawia Mauzoleum Muhammada V w Rabacie. Ten pierwszy król Maroka (wcześniej władcy nosili miano sułtana) uważany jest za ojca narodu.







Obecnie panujący od 1999 roku Muhammad VI, wywodzący się z dynastii Alawitów, jest faktycznym , niepodważalnym przywódcą państwa. Wszystkie ostateczne decyzje należą do niego, nie wolno ich, ani jego samego, krytykować. Jest człowiekiem wykształconym w dziedzinie prawa i nauk politycznych. Włada językiem arabskim, angielskim, francuskim i hiszpańskim. W 2002 roku pojął za żonę młodszą od siebie o 15 lat Salmę Bennani pochodzącą z Fezu, będącą inżynierem informatykiem. Ponoć była to miłość od pierwszego wejrzenia, niczym w bajce o Kopciuszku i dopiero po ślubie Salma otrzymała najwyższy tytuł księżnej Maroka. Obecnie tytułowana jest Lalla Salma. Para królewska ma dwoje dzieci: dwunastoletniego Mulaja Hassana przygotowywanego do objęcia w przyszłości królewskiego tronu i siedmioletnią księżniczkę Chadidżę.
Muhammad VI zajmuje 25. miejsce na liście 50. najbogatszych polityków świata sporządzonej przez tygodnik „Angora” jako posiadacz 2,5 miliarda USD majątku osobistego. Na terenie Maroka ma do swojej dyspozycji trzy królewskie rezydencje, których nie wolno sfotografować nawet z daleka i pewnie kilka mniejszych siedzib. Jedynie pozwala się na robienie zdjęć bramy rezydencji w Rabacie, która w pewnej części jest nawet przeznaczona do zwiedzania.





Druga posiadłość znajduje się w Agadirze i mieliśmy szczęście mieszkać w hotelu po przeciwnej stronie tylnego pałacowego wyjścia. Samą bramę udało mi się pstryknąć, ale całość otoczona jest gęstym żywopłotem, więc już nic poza tym nie było widać.



Król korzysta także z pałacu w Fezie, pewnie ze względu na sentyment Lalli Salmy do miasta, z którego pochodzi.



Mimo że Muhammad VI jest królem bardzo postępowym, zreformował wiele praw, wprowadził sporo reform, to wciąż wyczuwa się, że jest władcą absolutnym. Portrety króla, a także różne zdjęcia całej królewskiej rodziny, spotyka się na każdym kroku. Zdobią recepcje hotelowe, restauracje, sklepy, a nawet niektóre stragany. Podobno każdy Marokańczyk ma też przynajmniej królewskie zdjęcie w domu.









Sporo zrobiono na rzecz praw kobiet, szczególnie w zakresie Mudawana czyli kodeksu rodzinnego. Przykładowo Marokańczyk może mieć cztery żony. Jednak aktualne prawo wymusza na nim udowodnienie, że poziom życia pierwszej, czy następnych żon nie ulegnie pogorszeniu w przypadku kolejnego małżeństwa. Ukrócony został wcześniejszy proceder odsuwania starszej żony, zaniedbywania jej, z powodu kolejnego małżeństwa. Obecnie rzadko który Marokańczyk decyduje się na więcej niż jedną żonę. Podniesiono również wiek, w którym kobieta może wyjść za mąż.Osobiste zaangażowanie króla w prawa kobiet jest dla Maroka niewątpliwie znakiem czasów. Podczas gdy jego rządzący blisko czterdzieści lat ojciec, Hassan II, nigdy nie pokazał publicznie żadnej ze swoich żon, które zawsze pozostawały w zaciszu królewskiej rezydencji, jego syn nie tylko od początku sprzeciwiał się poligamii, ale swą narzeczoną, wykształconą informatyczkę, od razu przedstawił mediom i poddanym. Także po ślubie żona króla nie zniknęła z życia publicznego, ale towarzyszy mu często na oficjalnych wystąpieniach, nie zaniedbując jednocześnie własnych zajęć. Swoim postępowaniem Mohammed VI, który jest bardzo szanowany i lubiany przez poddanych, daje przykład pokoleniu swoich rówieśników, wskazując im pożytki jakie płyną z zaadaptowania pewnych zachodnich wzorców życia. Sporo kobiet pracuje, zwłaszcza w handlu. Widać, że często to one są szefowymi interesu. Moim zdaniem gorzej się z nimi handluje niż z mężczyznami. Ale o targowaniu to może jeszcze potem. Jednak dysproporcje społeczne i materialne wciąż są ogromne. O ile na wsi przynajmniej ludzie nie głodują, to w mieście jest bardzo trudno się utrzymać. Stąd łatwo po zmroku wpaść w ręce przeróżnych złodziei i rzezimieszków, niestety.

A skoro o władcach Maroka mowa, nie można nie wspomnieć o nieracjonalnym pomyśle poprzedniego króla,Hassana II, zbudowania w Casablance olbrzymiego meczetu. Noszącą dziś nazwę Meczet Hassana II świątynię rozpoczęto budować w 1986 roku jako spełnienie woli króla, wyrażonej w dniu jego 51 urodzin. Świątynię ukończono jednak dopiero siedem lat później. Wznosi się ona na sztucznym nasypie ponad wodami oceanu. Niekiedy otwierany jest też ogromny dach świątyni, aby wierni zgodnie z nauką Koranu mogli podziwiać boski ocean i nieboskłon.

Widok z przeciwległego brzegu. Niestety nie było zbyt dobrej pogody na zdjęcia.



Meczet Hassana II jest trzecim pod względem wielkości meczetem na świecie. W głównej sali modlitewnej może zmieścić się 25 tysięcy muzułmanów, a na jego rozległym dziedzińcu dalsze 80 tysięcy. Do świątyni przylega minaret o wysokości 210 metrów, co czyni go najwyższym minaretem na świecie i najwyższą budowlą w Maroku. Minaret ten w nocy wysyła wiązkę laserową o zasięgu ok. 30 km w kierunku Mekki. Koszt budowy szacuje się na 585 mln Euro, ale są też opinie, że wynosił on sporo więcej. Na budowę meczetu część środków pochodziła z publicznych datków. Mieszkańcy zobowiązani byli do płacenia datków za potwierdzeniem.

Meczet z zewnątrz:







Wnętrze meczetu:









W podziemiach znajdują się rozległe pomieszczenia do rytualnych obmywań oraz hammam. Niestety obiekty nie są wykorzystywane, gdyż podobno niesprawna jest wentylacja. Tyle to kosztowało, a nie uniknięto błędów budowlanych.





Na szczęście obecny król nieco inaczej podchodzi do publicznych wydatków. Chyba.

Maroko, państwo większe o ¼ od Polski, jest krajem wielkich kontrastów. Przede wszystkim wynika to z bardzo zróżnicowanego ukształtowania powierzchni, na które składają się nadmorskie równiny, wysokie góry typu alpejskiego, pustynie, wyżyny.







Wpływa to na różnorodność roślinności, kulturę rolną, gospodarkę wodną. Z terenów wysokogórskich, gdzie śnieg leży nawet do czerwca, wodę doprowadza się do położonych niżej obszarów ciągami kamiennych rynien. Wszelkie uprawy prowadzone są z ogromną dbałością, choć większość prac wykonywana jest głównie ręcznie oraz przy pomocy mułów i osłów. Na peryferiach dominuje także transport zaprzęgowy.







Typowym elementem krajobrazu są także pasące się stada owiec, kóz i krów. Kozy są tak wysportowane, że wchodzą z łatwością na drzewka arganowe, gdyż owoce te są ich przysmakiem.





Gałązka drzewka arganowego



Tak wyglądają plantacje drzew arganowych:

Nowe dzielnice wielkich miast wyglądają bardzo imponująco. Widzi się elegancką zabudowę, choć niezbyt wysoką, ze względu na zagrożenie trzęsieniami ziemi. Zakupy można robić w luksusowych sklepach na miarę tych w stolicach europejskich.

Casablanca:





Diametralnie inaczej wyglądają bardzo zaniedbane medyny, gdzie coraz częściej tylko się pracuje, a już nie mieszka.

Wąskie uliczki w medynie feskiej:





Połowa dorosłych Marokańczyków to analfabeci, a wśród kobiet ta statystyka wynosi nawet ¾. Dla kontrastu w Ifrane, miejscowości położonej u podnóża Atlasu Wysokiego, mieści się jeden z najlepszych na świecie międzynarodowych uniwersytetów Al Akhawayn University, School of Business Administration. Wykładowym językiem jest tu angielski, a roczne czesne wynosi w przeliczeniu podobno 35 000 złotych. No i jeszcze utrzymać się trzeba.

Zimowa aura w Ifrane







Z podziwem patrzyło się na przygotowane do zasiewów pola, na przycięte przed sezonem winnice, gaje oliwne, na kwitnące już migdałowce, dojrzewające pomarańcze i cytryny. Drzewka pomarańczowe rosną wzdłuż wielu ulic w miastach, lecz są to gatunki niejadalne, choć wyglądają pięknie.





Już z okien samolotu widać było rozległe plantacje prowadzone pod folią.



Tam dojrzewają pomidory czy truskawki, które Maroko eksportuje także do Polski.

Dla Marokańczyków bardzo ważnym produktem jest cukier. W okresie francuskiej kolonizacji cukier z trzciny cukrowej dostarczany był z innych francuskich kolonii. W Maroku nie uprawia się trzciny i po uzyskaniu niepodległości w 1956 roku zachwianie dostaw cukru stało się problemem. Okazuje się, że to my, Polacy nauczyliśmy Marokańczyków uprawiać buraki cukrowe, a także polscy inżynierowie wybudowali pierwszą cukrownię. Fajnie było coś takiego usłyszeć.

Polacy są w ogóle rozpoznawani z daleka, zapraszani do kupowania, zjedzenia czegoś. Miejscowi znają sporo polskich słów niezbędnych do targowania. Jednak skubią nas bez taryfy ulgowej i żeby korzystnie coś kupić, trzeba być bardzo stanowczym i ostrożnym równocześnie. Ostatnio bożyszczem jest nasz Lewandowski. Widywało się małych chłopców, kopiących namiętnie piłkę na każdym kroku, w koszulkach z nazwiskiem Lewandowski. Też miło.

Skończyłam fotorelację z podróży po Maroku na moim blogu. Jeżeli ktoś zainteresowany całością, to zapraszam

http://nagda991.blogspot.com/2015/03/ce ... -2015.html

Polecam też film kręcony w Maroku z przepiękną ścieżką dźwiękową i zdjęciami

[youtube]gKUHc_knYBE[/youtube]

Rzemiosło jest tam piękne, ale ja osobiście wolałabym kupić niektóre rzeczy na tego typu stronkach http://www.e-horyzont.pl/marki/wielicki.html niż na bazarach
Zdjęcia masz przecudne. Sama rozpoznaję niektóre miejsca

Dziękuję